(Ledenrecensie) boek: Wij Leugenaars RECENSIE

De Leugenaars. Wij Leugenaars. Het verhaal wordt verteld door Cadence, een van de vier Leugenaars, die aan posttraumatische migraine lijdt. Iedere zomer was ze met haar familie te vinden op het privé-eiland van haar opa, tot het ongeluk plaatsvond. Twee jaar erna is ze opnieuw op het eiland en spelen de geschiedenis en het heden grote rollen. 

Lockhart heeft weer gekozen voor die eigenzinnige schrijfwijze van haar, waarbij ze sommige woorden een eigen regel geeft. Er is voldoende ruimte op de pagina's en als je van een luchtige, bijna dichtende schrijfstijl houdt, ben je aan het juiste adres. De bladzijden worden omgeslagen alsof ze voor je neus wegvliegen; het is absoluut geen zware stof met lange lappen tekst.

Er zijn veel lovende woorden gezegd over dit boek. Echter, met deze woorden in het achterhoofd, is het tijdens het lezen niet duidelijk waarom dit wordt verteld over dit boek. Waarom is het zo bijzonder? Waarom zou dit boek je voor een lange tijd bijblijven (aldus auteur John Green)? Wel waren er mysterieuze aspecten aan het verhaal vast te knopen, met name met dank aan de schrijfstijl, wat het vermogen tot verder lezen aanwakkerde. Er waren namelijk dingen die niet pluis waren, wat het hoofdpersonage ook doorhad.

Pas bij de laatste twintig bladzijden valt het kwartje. Heden en verleden komen samen tot de realiteit. Nog voor je het boek uit hebt, wil je het opnieuw lezen. Je mond zal ervan openstaan en hoofdschuddend sla je de laatste bladzijden om. Bij deze word je gewaarschuwd: John Green had gelijk. Mirren, Johnny, Gat en Cadence zijn echt een onvergetelijk stelletje leugenaars!