(Ledenrecensie) boek: De Ademdief RECENSIE

In De Ademdief van Miranda Peters maken we kennis met Thalia, die op de vlucht is voor de Jagers van Artames, en Quinn, een Jager die de taak heeft om Thalia op te sporen en te doden. Thalia is namelijk een Aspirata, een magiër. Haar volk heeft duizenden jaren geleden een vloek uitgesproken die Jagers laat sterven op hun twintigste verjaardag. Zolang er Aspiratar leven, wordt de vloek in stand gehouden. Op het moment dat Quinn en Thalia elkaar treffen, lijkt hun lot bezegeld. Eén van hen zal sterven. Maar dan gebeurt het onmogelijke: ze tonen elkaar genade. Plotseling staat hun wereldbeeld op zijn kop. Niet alle Aspiratar zijn Ademdieven, en niet alle Jagers blijken slecht...

Het uitgangspunt waarop het boek is geïnspireerd ('wat als je iemands adem zou kunnen stelen?') spreekt tot de verbeelding. Doordat Miranda Peters dit concept verweeft met elementen uit Etruskische, Griekse en Romeinse cultuur krijgt het al snel een ander smaakje dan ‘standaard’ fantasy. Dat maakt het boek erg origineel. Ook de setting is vernieuwend: het speelt zich (grotendeels) af in ons herkenbare Nederland. Leuk!

Miranda Peters heeft een fijne schrijfstijl. Het boek bestaat uit korte hoofdstukken, waardoor het leest als een trein. De dialogen komen heel natuurlijk over en het taalgebruik past goed bij de doelgroep.

Dat geldt ook voor het thema. Eén van de grote thema's in De Ademdief is identiteit en keuzes maken: heel herkenbaar voor Young Adults. Thalia en Quinn raken niet alleen in conflict met hun tegenstanders (eerst elkaar en later een gezamenlijke vijand), maar worstelen ook met zichzelf. Quinn weet niet wie hij is zonder zijn missie om de Ademdieven uit te roeien, en ook Thalia’s leven wordt voor een groot deel bepaald door haar gave. Dat maakt ze geloofwaardig.

Een pluspunt is dat we ook vanuit Quinns perspectief lezen en niet alleen vanuit dat van Thalia. Dat zorgt ervoor dat Quinn meer wordt dan ‘de bad guy die stiekem ook een beetje good guy is – en toevallig ook nog eens superaantrekkelijk’. Het feit dat het verhaal wordt verteld vanuit twee perspectieven komt ook de spanningsboog ten goede. Er is veel actie, waardoor je graag verder wilt lezen.

Toch verliest het verhaal voor het einde wat tempo en zakt de spanningsboog in. Tot de laatste hoofdstukken: dan wordt er ineens heel veel nieuwe informatie onthuld en worden er nog allerlei personages geïntroduceerd. Daardoor voelt het einde erg gehaast. Sommige ontknopingen lijken uit te lucht te komen vallen. Desondanks (of misschien wel juist daardoor) maakt De Ademdief de lezer nieuwsgierig naar het vervolg. Hoe ontwikkelt de relatie tussen Thalia en Quinn zich? Hoe zit het met hun gaven?

De Ademdief is origineel, vlot en verrassend: een modern sprookje dat je in één adem uitleest.