(Ledenrecensie) boek: Elfhame 1 - De wrede prins RECENSIE

De wrede prins heeft veel raakvlakken met andere fantasyromans waarin andere wezens en faeries voorkomen, als een wereld parallel aan de mensenwereld. Voor lezers die aardig thuis zijn binnen dit genre zal de wereld dus al snel vertrouwd aanvoelen. Ook is het niet nieuw dat binnen de story aandacht is voor de troon en de koninklijke familie. Zo staat vooral de troonopvolging in dit verhaal erg centraal. Wel voelt het verhaalloop niet zozeer voorspelbaar en is het zeker genieten hoe Jude zich met haar snuggerheid en moed zich weet op te werken en haar weg en rol als buitenstaander weet te vinden in deze wereld waarin ze werd gedwongen te leven. H

Holly Black heeft bovendien een heerlijke schrijfstijl die ervoor zorgt dat het verhaal echt tot de verbeelding spreekt. Ze weet er een bepaalde humor in te leggen die bepaalde personages net dat beetje extra geeft. De schrijfstijl is zeker niet kinderlijk, maar geloofwaardig voor het genre en passend bij het hoofdpersonage. 

Tijdens het lezen kun je merken dat Black veel aandacht heeft besteed aan het uitwerken van de details. Zo weet ze je goed mee te nemen in de momenten door tot in detail, maar niet tot vervelens toe, de kleding, het zwaard of andere aanwezigen te beschrijven. Daarnaast vallen er gaandeweg steeds meer puzzelstukjes op zijn plek. Als lezer beleef je samen met Jude haar avonturen, maar ontdek je ook steeds meer raadsels. De uitwerking daarvan zit erg goed in elkaar. Want hoewel het thema dan niet heel origineel is, is de uitwerking van het thema goed en onvoorspelbaar. 

Hoewel er een veelvoud aan personages in het boek voorbij komen, waarvan een deel magisch en een deel mens, voelt het niet alsof de personages heel origineel zijn. Uiteindelijk komt het neer op een ‘boze stiefmoeder’, een tweelingzus die anders in elkaar blijkt te zitten, een arrogante prins die uiteindelijk vooral charmant blijkt te zijn, en een generaal als vader. Daardoor was er weinig sprake van de ontdekking van nieuwsoortige personages. Bovendien zou dit verhaal zich, vanuit het perspectief van Jude, zich erg moeten centreren rondom prins Cardan. Dat deel komt echter pas laat uit de verf. In de laatste hoofdstukken begin je pas te voelen dat dit een personage is dat mogelijk interessant gaat zijn in de volgende boeken. Naar mijn gevoel moest Cardan een sexyness en sadness vertegenwoordigen, maar is hierin zijn diepgang overgeslagen. Er lag zoveel aandacht op Jude en haar ontwikkeling, dat de emoties van andere personages op de achtergrond raakte. Wel weet Jude je zeker mee te nemen daarin en voel je als het ware haar angst, frustraties en verlangen. Hoe Jude ontdekt dat zij is wie ze is mede door de opvoeding van generaal Madoc, maakt het verhaal absoluut een stuk diepgaander. Ze heeft geleerd strategisch te denken en past dat ook zeker toe. 

De titel van dit boek “De wrede prins” voelt daarnaast niet helemaal kloppend. Het is wel duidelijk dat deze titel op prins Cardan moet slaan, die zich arrogant en onvriendelijk opstelt tegenover Jude. Maar van wreedheden zou ik niet willen spreken. Passender zou ‘De sluwe prins’ zijn geweest. Hoewel het verhaal en de wereld vertrouwd aanvoelt voor lezers bekend met het fantasy genre, is de uitwerking van het thema erg aangenaam en vind ik de ontwikkeling van het hoofdpersonage Jude dusdanig fijn, dat het zeker een van de sterkste punten van dit boek is.