(Ledenrecensie) boek: Nicolas en de verdwijning van de wereld RECENSIE

Nicolas is acht jaar en is thuis met zijn vader en zwangere moeder als de televisie uitzending ineens onderbroken wordt door een nieuwsbericht: waarschijnlijk komt er een enorm ‘zwart gat’ af op de aarde. De minister maant de mensen kalm te blijven en te wachten op verdere berichtgeving. Dat laatste pakt niet gunstig uit. De wetenschappers raken ervan overtuigd dat het zwarte gat op de aarde afkomt en allesverwoestend zal zijn. Nicolas probeert zijn held De Adelaar te evenaren en maakt samen met zijn vriend Joachim een plan om de aarde te redden.

De cover is grotendeels zwart met daarin een stukje van het heelal, erg toepasselijk.

Het vertelperspectief is vanuit de achtjarige Nicolas. Het is bijzonder om een kijkje te mogen nemen in zijn kinderlijke, maar soms ook best wijze gedachten. Nicolas heeft het niet makkelijk. Tussen zijn vader en moeder lijkt het niet goed meer te boteren en er wordt ook nog een zusje geboren. Nicolas zijn moeder laat veel van de zorg voor zijn zusje aan hem over. Des te liever wil Nicolas de wereld redden, alsook zijn zusje.

Door het gebruikte vertelperspectief krijg je veel informatie over het denken, doen en laten van Nicolas. Wat jammer is, is dat er over de rest van de wereld niet veel gezegd wordt. De lezer moet het doen met wat Nicolas denkt en ziet. Dit maakt het verhaal wat beperkt en mist er een bepaald soort diepgang.

Het hele boek ademt een sfeer van dreiging, eenzaamheid en onwetendheid. Wat gaat er eigenlijk gebeuren?

‘Ze zeggen dat er niets meer over blijft. Geen muis, geen zandkorrel, geen steen. Maar waar gaan de dingen dan naartoe? (…) Maar ergens daar binnenin moet er nog iets zijn, toch?’

De ‘ontknoping’ van het boek laat op zich wachten tot de laatste bladzijden. Hierna blijf je als lezer een beetje verdwaasd en verbijsterd achter.