(Ledenrecensie) boek: Een heel gewoon leven RECENSIE

Een heel gewoon leven van Imogen Crimp is haar debuutroman en wordt op de cover aangeprezen als “een vurig en eerlijk debuut over ambitie, macht en liefde”. Kan de auteur dit waarmaken?

De cover springt door de kleur in het oog. De tekening op de cover is een vreemde: als je het weet, weet je wat het betekent (een paar vrouwenbenen). Op de achterkant staat het plot: het verhaal gaat over de ambitieuze Anna, die operazangers wil worden. ’s-Avonds zingt ze in een hotelbar om haar studie en levensstijl te bekostigen. Als ze de succesvolle Max ontmoet, krijgt ze de kans om haar leven te leiden zoals ze wil. Maar dat heeft een prijs.

Tot zover klinkt het goed. Een boek over een operazangeres is wel uniek te noemen. Ik ben niet echt een operakenner/liefhebber, maar sommige opera’s (en dan vooral sommige liedjes) vind ik wel goed. Dus met goede moed ben ik aan dit boek begonnen, maar het liep helaas uit op een teleurstelling.

Vanaf het begin irriteerde ik mij aan het ontbreken van aanhalingstekens/leestekens. Je moest heel goed opletten of er iets werd gezegd, door wie en hoe. Waarom is hier voor gekozen? Is dat in de oorspronkelijke versie ook zo? Ik vind het heel bijzonder. Hierdoor leest het niet fijn en ben je constant aan het opletten, waardoor het verhaal niet bij blijft en het boek makkelijk aan de kant kan worden gelegd en ook niet snel weer werd opgepakt. Ik moet bekennen, dat ik de laatste paar hoofdstukken niet echt heb gelezen. Ik vind het jammer dat voor deze schrijfwijze is gekozen.

De personages komen ook niet echt goed over. Anna heeft ambitie, maar dat komt niet echt over. De verhouding tussen Anna en Max is vlak en kon mij niet boeien. Ik had echt meer verwacht van dit verhaal, maar mijn verwachtingen (als ik die al had) zijn niet uitgekomen.

Ik vind het boek geen aanrader, maar alles is natuurlijk persoonlijk.