Anke ten Doeschate

Het is de grootste nachtmerrie van iedere moeder als er iets helemaal mis blijkt met je pasgeboren baby. Als artsen en medisch personeel je dan ook nog eens niet serieus nemen, blijft er weinig over van je roze wolk. Anke ten Doeschate maakte het mee en schreef er een openhartig boek over: Het ziet er allemaal goed uit.

De titel van het boek – Het ziet er allemaal goed uit – slaat op het zinnetje dat Anke tijdens haar zwangerschap en net na de bevalling keer op keer te horen krijgt. Anke heeft tijdens haar zwangerschap een polyhydramnion –  een teveel aan vruchtwater – en heeft het gevoel dat er iets niet helemaal klopt. Toch blijft de gynaecoloog haar gerust stellen.
 
Idioot
Achteraf – toen Anke haar medisch dossier inzag - bleek dat de gynaecoloog al vermoedde dat Ankes dochtertje wel eens een zeldzame maagafwijking kon hebben. Hij besloot alleen om dit voor zichzelf te houden. Anke: ‘Dat deze man ouderwets is en dacht: ik val haar er niet mee lastig, is één ding. Maar dat hij dit niet aan de verloskundigen en kinderarts heeft doorgegeven is gewoon idioot.’
 
Genegeerd
Nadat Anke na een zeer moeilijke zwangerschap bevalt van dochtertje Elsa, stapelen de medische missers zich op. Haar dochtertje blijft maar spugen, maar de verpleegkundigen vertellen Anke dat dat normaal is en zijn eigenlijk alleen maar geïrriteerd dat ze Elsa’s kleding zo vaak moeten verschonen. ‘Jij hoeft mij niet te vertellen hoe ik mijn werk moet doen,’ krijgt Anke te horen. Het gaat met Anke zelf ook niet helemaal goed in die eerste dagen. Ook dit wordt vrijwel genegeerd. Buikpijn? Doodnormaal, vertelt een verloskundige haar. Dat krijg je na een keizersnede. Dat Anke helemaal geen keizersnede heeft gehad, wordt domweg over het hoofd gezien.
 
Geopereerd
De frustratie dat niemand naar Anke wil luisteren, wordt steeds groter. Uiteindelijk blijkt dat er wel degelijk iets mis is met Elsa. Ze heeft een zeldzame maagafwijking en moet als ze pas twee dagen oud is worden geopereerd.
 
Lamgeslagen
Dat Anke op zo’n kwetsbaar moment niet gehoord werd, deed veel met haar: ‘Ik was lamgeslagen en machteloos. Ik lag daar maar in dat bed en kon er niet uit doordat ik veel bloed was verloren. Ik was volledig afhankelijk van verpleegkundigen die mij niet allemaal serieus namen. Dat zinnetje “Jij hoeft mij niet te vertellen hoe ik mijn werk moet doen”, dat hoor ik nog steeds in mijn hoofd.’
 
Empathie
Dit is ook de reden dat Anke haar boek heeft geschreven: ‘Ik wilde laten zien wat het met je doet als er zo met je wordt omgegaan. Mijn boek is een pleidooi voor meer empathie.’ Ze hoopt dat mensen die werkzaam zijn in de zorg ook onthouden dat ouders de expert zijn als het op hun kind aankomt: ‘Jij kent je kind het beste.’
 
Gillende diva
Anke raadt patiënten in soortgelijke situaties aan om duidelijk te zijn: ‘Ik ben zelf vrij nuchter. Als ik zeg dat ik buikpijn heb, heb ik ook echt buikpijn. Ik ben geen gillende diva. Als ik nog een keer in zo’n situatie mocht belanden – al mag ik hopen van niet! – zou ik dat nóg meer benadrukken.’ Ook heeft ze nog een praktische tip: ‘Vraag je medisch dossier op. Veel vrouwen zijn achteraf hele stukken kwijt van de bevalling, vooral als deze gecompliceerd is. En ga ook het gesprek aan als er iets niet goed is gegaan.’
 
Confrontatie
Met de gynaecoloog in kwestie is Anke achteraf de confrontatie aangegaan: ‘Dat heeft mij erg goed gedaan. Hij heeft zijn fout erkend. Ook is dankzij de kinderartsen het protocol in het ziekenhuis voor zwangere vrouwen met een polyhydramnion aangepast. Daar ben ik erg blij mee.’
 
Hartstikke leuk
Met dochtertje Elsa gaat alles inmiddels heel goed en Anke zelf is er ook weer helemaal bovenop: ‘We hebben een druk maar hartstikke leuk leven,’ zegt ze. 

Wat vind jij van deze medische misser? Deel hieronder je mening!