Op de koffie bij Marian Mudder

Marian Mudder is bekend van rollen in televisieseries zoals Westenwind, Vrouwenvleugel en Baantjer. Maar wat veel mensen nog niet weten is dat ze, naast acteren, ook boeken schrijft. Deze maand verschijnt er een derde boek van haar hand: Volgende keer bij ons. Een scherpe roman over een familiedrama in lieflijk Toscane. Chicklit.nl zocht haar op in Amsterdam voor een gesprek over haar schrijverscarrière, familie en universele gevoelens.

Universele gevoelens
Marian schrijft al van jongs af aan: ‘Ik schreef voornamelijk dagboeken. Ik heb daar veel aan gehad, omdat ik mezelf en mijn eigen gevoelsleven heel goed heb leren kennen. Hierdoor kan ik er goed over schrijven. We kunnen er wel heel ingewikkeld over gaan doen, maar we zijn allemaal hetzelfde. Angst kennen we bijvoorbeeld allemaal en nog meer van dat soort universele gevoelens,’ legt Marian uit. Haar boeken kenmerken zich dan ook allemaal door een zekere pyschologische laag, waar ze op een plezierige manier over schrijft. ‘Als ik schrijf heb ik vrouwen zoals ik in gedachten. Dat heeft niks met leeftijd te maken, maar meer met vrouwen die op dezelfde manier in het leven staan als ik.’ 
 
Bewijzen
Na Geluksblind en De perfecte minnares verschijnt deze maand het derde boek van Marian Mudder: Volgende keer bij ons. ‘Elke keer nadat ik een boek af heb, denk ik: nou, dit was het weer. Ik ben er elke keer enorm trots op. Schrijven is echt een pittige aangelegenheid’.

Hoewel Marian al drie boeken heeft geschreven, zijn er nog steeds mensen die verbaasd reageren. Men heeft andere verwachtingen van haar boeken omdat ze al bekend was voordat haar boeken op de markt kwamen. ‘Ik kan me voorstellen dat als je niet bekend bent en je een boek uitbrengt, mensen je eerder serieus nemen als schrijver. Wat dat betreft moet ik me meer bewijzen.’
Acteren en schrijven
Er wordt vaak aan Marian gevraagd wat ze leuker vindt: acteren of schrijven? Deze twee vakken verschillen erg van elkaar, maar hebben op een bepaalde manier ook met elkaar te maken. ‘Acteren is heel erg naar buiten, schrijven juist naar binnen. Tijdens het schrijven heb ik veel aan acteren. Ik weet hoe ik een verhaal moet vertellen, omdat ik veel stukken heb gelezen en gespeeld. Ik weet hoe ik om moet gaan met spanningsbogen en ritme. Ik schrijf heel beeldend. Eerst speelt het filmpje van wat er gebeurt zich af in mijn hoofd: waar staat iedereen, wat zeggen ze, hoe ziet de locatie eruit? Dan schrijf ik het op. Ook kan ik me door het acteren goed inleven in personages.’
 
Volgende keer bij ons
Volgende keer bij ons gaat over Iris die in een nogal disfunctionele familie opgegroeid is. Tijdens een familiediner in Toscane barst de bom: alle leugens, geheimen en zelfbedrog komen boven tafel. Door de vaart en zwarte humor waarmee het boek geschreven is wordt je gewoonweg in het verhaal over deze verknipte familie gezogen. Deze hele situatie zorgt voor zowel grappige als schrijnende scènes. Lachend vertelt ze: ‘Over een gelukkig gezin, kun je gewoon geen leuk boek schrijven!’

Dat iets soms heel anders loopt dan je van tevoren in je hoofd had, bewijst dit boek maar al te goed. ‘Ik was van plan om een heel ander boek te schrijven. Toen ik begon had ik het idee dat ik een hilarische komedie zou schrijven. Het verhaal bleek een eigen willetje te hebben. Het is meer de kant van een psychologische thriller opgegaan, maar wel met de nodige humor en erotiek. Ik snap het nu goed genoeg om te weten dat je het verhaal soms z’n werk moet laten doen.’ 
 
Familie
Iedereen vraagt zich natuurlijk automatisch af of het boek over de eigen familie van Marian gaat. ‘Ik zeg altijd: wat autobiografisch is aan mijn boeken is dat wat ik de emotionele ruggengraat noem. Dus alles wat die vrouw voelt, binnen bepaalde omstandigheden, dat ken ik heel goed.’
Dat haar eigen familie totaal anders is dan de destructieve familie uit het boek, onderstreept ze: ‘Mijn eigen gezin is 180 graden anders. Niet dat het altijd heel gezellig was bij ons thuis, ik heb het ook heel erg benauwd gehad. Van wat er in het boek staat heb ik overigens niks bedacht hoor, mensen zijn heel open tegen mij, dus ik hoor wel eens wat. Ik heb de verhalen die ik de afgelopen jaren heb gehoord in het boek verwerkt.'' 
 
Toekomst
Wat Marian voor ons in petto heeft in de toekomst blijft een verrassing. ‘Volgende keer bij ons neigt naar een psychologische thriller, daar zou ik misschien wel verder in willen, maar ik heb me voorgenomen om even een pauze van het schrijven te nemen. De Amerikaanse verkiezingen zijn een soort ijkpunt voor me. Ik weet nog goed dat ik, de vorige keer dat de verkiezingen bezig waren, ik net met mijn eerste boek bezig was. Vanochtend bedacht ik me: jee, ik heb gewoon in vier jaar tijd drie boeken geschreven! Nu ben ik blij dat mijn hoofd weer heel eventjes van mij is,’ vertelt ze.