Interview Jill Mansell

Als iemand weet hoe je een goede chicklit moet schrijven, is het Jill Mansell wel. De koningin van de feelgood boeken heeft er inmiddels dertig op haar naam staan, en daar komen nog velen bij als het aan haar ligt. Onlangs was de Britse auteur in Amsterdam en nam ze ruim de tijd om met Chicklit.nl bij te kletsen.

Interview Jill MansellBron: Luitingh Sijthoff

Wat leuk dat je weer in onze hoofdstad bent. Hoe is het om weer in Amsterdam te zijn?

Het is heerlijk. Het was zo zonnig en mooi toen ik gisteren aankwam, maar ik had het enorm warm. Van de luchtvaarmaatschappij waarmee ik vloog moest ik mijn tas in mijn koffer doen. Ik had het daarna enorm warm, want ik moest daarom de kleding die in mijn koffer zat aandoen.

Wat vind je het leukste aan reizen voor je werk?  

Ik doe dit nu al een lange tijd en het is altijd leuk als mensen van je boek genieten en het is heerlijk om die mensen te ontmoeten.

Zijn er ook dingen die je mist als je moet reizen voor je werk?

Theezakjes! Ik neem altijd mijn eigen theezakjes en een mok mee. Soms kom ik in een hotel en daar zijn enkel van die kleine theekopjes en ik heb aan zo’n klein kopje niet genoeg.

Een aantal jaar geleden praatten we ook al met je en toen vertelde je dat mensen je bijna nooit herkennen. Is dat nog steeds zo?

Over het algemeen wel. Soms gebeurt het wel, maar heb ik het niet door. Vorig jaar gingen mijn dochter en ik op een cruise en we deelden een tafel met een aantal mensen en op de vierde dag vroeg iemand wat ik deed voor de kost. Ik vertelde dat ik boeken schreef en de vrouw die al die avonden naast me zat riep meteen: ‘Ik wist wel dat jij het was!’ Ze wilde er eerder niet over beginnen, omdat ze niet wist of ik wel wilde dat mensen het wisten.

Heb je ook weleens vreemde ontmoetingen met fans gehad?

Ja, dat was tijdens mijn bezoek aan de Huishoudbeurs. Ik ging naar het toilet en zodra ik het hokje verliet stonden er allemaal dames klaar met hun boek, omdat ze een handtekening wilden. Dus ja, dat was memorabel.

Je hebt inmiddels al zoveel boeken geschreven. Is het nog steeds zo speciaal als in het begin?

Eigenlijk is elk boek speciaal. Elke keer wanneer ik een boek uitbreng, ben ik weer zenuwachtig. Ik word nerveus en vraag me af of mensen het wel leuk vinden, maar gelukkig vinden ze dat nog altijd.

Je meest recente boek Ik wil met je mee! kwam een aantal maanden geleden uit. Hoe heb je het schrijfproces van dit boek ervaren?

Voor dit boek heb ik wat anders geprobeerd: ik heb het vanuit één oogpunt geschreven. Normaal gesproken schrijf ik vanuit meerdere perspectieven, maar dit boek is enkel geschreven vanuit het oogpunt van Mimi. Ik begon er op deze manier aan en dacht dat het goed en intens zou zijn, maar op een gegeven moment kon ik niet uitleggen wat er gebeurde als Mimi er niet was. Ik vind het veel interessanter om het vanuit meerdere perspectieven te schrijven, maar van veel lezers hoorde ik dat het ze niet eens was opgevallen. Toch ga ik dit nooit meer doen, ik wil weten wat de andere karakters denken.

Interview Jill MansellBron: Luitingh -Sijthoff

Waarom koos je ervoor om Ik wil met je mee! vanuit één perspectief te schrijven, in plaats van meerdere perspectieven zoals we van je gewend zijn?

Ik had een boek gelezen en ik vond ‘m fantastisch en dat was geschreven vanuit één oogpunt. Ik had het nog nooit eerder geprobeerd en dacht: laat ik dit eens proberen, hoe moeilijk kan het zijn? Maar het bleek niet aan mij besteed. Ik ben net klaar met het schrijven van mijn volgende boek en dat is weer vanuit meerdere perspectieven geschreven.

In Ik wil met je mee! maken de karakters een tragisch verlies mee. Heb je een eigen ervaring moeten gebruiken om het gevoel dat de karakters hierbij hadden goed te verwoorden?

Ja, ik gebruik vaak eigen ervaringen. Een paar jaar geleden moest de partner van mijn broer met spoed naar het ziekenhuis, want ze had een zware beroerte gehad en we dachten dat ze zou sterven. Het was in het midden van de nacht en het was een afschuwelijke situatie. Normaal maken mijn broer en ik altijd grapjes als we samen zijn en hoewel het een verschrikkelijk moment was en hij mogelijk in shock was, maakte hij alsnog grapjes. En ik maakte grapjes terug, want het was vreemd om dat niet te doen. Het is interessant om te weten hoe je op dat moment op zo’n situatie reageert. Ik dacht de hele tijd: het is zo vreemd dat we grapjes maken, maar een deel van je denkt ook: ik moet dit goed onthouden. Als je er dan over schrijft, wil je het goed kunnen verwoorden, zodat mensen die zoiets hebben meegemaakt het kunnen herkennen.

Hoe vaak gebruik je persoonlijke ervaringen?

Er zit altijd een klein deel van mij in al mijn boeken. Het zijn vaak gekke kleine dingen. Een karakter zal nooit een bepaald soort eten wat ik echt niet lekker vind eten en mijn karakters dragen vaak dezelfde soort kleding als ik. Cora, het dochtertje van een van de karakters, is gek op ABBA, net als ik. Ik moet altijd huilen als ik 'Slipping through my fingers' hoor.

Het is geen geheim dat jij je boeken met de hand schrijft en dat je dochter Lydia het daarna overtypt. Werkt dit nog steeds voor jullie?

Ja, ze zit nu in Birmingham, dus ik maak foto’s van alle bladzijdes die ik heb volgeschreven. Ik mail ze daarna naar haar en ze plaatst de foto dan in de hoek van haar laptop en typt het over.

Heeft ze ook weleens feedback voor je?

Alleen wanneer ik iets fout heb, corrigeert ze me. Bijvoorbeeld wanneer ik namen door elkaar haal, maar ook wanneer een jong karakter iets zegt wat volgens haar iets is wat een jong iemand niet zou zeggen. Er zijn verder geen mensen die mijn boek lezen, terwijl ik het aan het schrijven ben. Ik heb alleen mijn dochter Lydia die me bekritiseert (zegt Jill lachend). Een aantal weken geleden was ik klaar met mijn laatste boek. Lydia vertelde me, toen ze een scène hieruit typte, dat het haar favoriete scène was en dat ze dat stukje het allerleukste vond van wat ik ooit had geschreven. Het was leuk om dat te horen, want ze geeft me niet vaak een compliment.  

In Ik wil met je mee! heeft schrijver CJ nooit zin om te schrijven en probeert hij altijd excuses te bedenken om het niet te doen. Gebeurt dit bij jou ook weleens?

O ja, heel vaak. Soms ga ik dan gewoon shoppen, maar dan voel ik me ook heel schuldig. Ik zal toch het boek moeten afmaken, dus de volgende dag zet ik de schouders eronder. Ik moet één boek per jaar schrijven, dus als ik vijf bladzijdes op een dag schrijf is dat prima.

Wat vind je het lastigste aan schrijven?

Op dit moment is dat om niet in herhaling te vallen en om ideeën te bedenken die ook echt nieuw zijn en die ik nog niet eerder heb gebruikt. Het lukt alle andere auteurs ook, dus het zou mij ook moeten lukken.

In de loop der jaren hebben je boeken veel impact gehad op je lezers. Nadat Je bent geweldig uitkwam, dat ging over een vrouw die wachtte op een longtransplantatie, werden veel van je lezers orgaandonor en er zijn zelfs baby’s naar karakters uit je boeken vernoemd. Hoe is het om zo’n impact te hebben?

Het is fantastisch om zo’n impact te hebben! Er is zelfs een baby naar mij vernoemd, terwijl Jill helemaal niet zo’n jonge naam meer is. Mensen nemen nog altijd contact met me op en vertellen me bijzondere verhalen. Drie keer hoorde ik van vrouwen dat er een vriendschap is ontstaan door mijn boeken. Ze zagen een vreemde mijn boek lezen en knoopten een praatje met ze aan. Ik had nooit verwacht dat ik ooit zo’n impact op mensen zou hebben, maar dit is mijn leven nu en ik ga ermee door tot ik er niet meer ben.

Interview Jill MansellBron: Luitingh Sijthoff

Het is je vast al tig keer gevraagd, maar denk je nooit: ik ga eens wat anders schrijven dan een romantisch boek?

Ik denk er wel over na om een thriller te schrijven, maar in mijn contract staat dat ik één boek per jaar moet schrijven en een ander genre valt hier niet onder. Ik heb wel een idee in mijn hoofd, wat iets wegheeft van de serie Killing Eve. Een heel lief en leuk iemand is dan de moordenaar en dat is dan de verrassing. Ik weet alleen niet of ik ervan zou genieten om zoiets te schrijven. Ik hou van mijn karakters. Het zijn altijd lieve mensen die leuke dingen doen.

Je vertelde zojuist dat je net klaar bent met het schrijven van je nieuwste boek. Kun je hier iets over vertellen?

Ik ben sinds een paar weken klaar met het schrijven van dat boek en het speelt zich af in Cornwall, aan zee in het fictieve St. Carys, waar ook Rozengeur en zonneschijn en Ik zie je op het strand zich afspeelden. Wel met totaal andere karakters, natuurlijk. Op het moment ben ik ideeën aan het bedenken voor een nieuw boek.

Heb je al een aantal mogelijke ideeën in je hoofd voor het nieuwe boek?

Ik heb al wel aan namen gedacht en aan een aantal banen. Ik denk dat het zich weer in Cotswolds zal afspelen, want mensen vinden dat erg leuk. Het zal zich waarschijnlijk afspelen in een hotel. Ik heb al eens eerder over hotels geschreven, maar dat is al een tijdje geleden en ik vind dat hotels fantastisch zijn, omdat er van alles gebeurt. Mensen komen en gaan. Mijn dochter Lydia deed de suggestie om over een stunt motorrijder te schrijven. Op dit moment ben ik nog bezig met al die kleine ideeën, zodat ik ze daarna aan karakters kan matchen en daarna komt de rest van het verhaal op gang zodra ik begin met schrijven.

Lees ook: Interview Sarah J. Maas

Nieuwste artikelen

  • De geest in het plafond - Emily Jackman

  • Een schot in de roos - Iris Visser

  • Valentijn Kraai en meneer Dood – Jenny Spangler

  • Ooievaarsblues - Bart Chabot

  • Gezinsverpakking - De Chabotten

Gerelateerde artikelen

  • De 10 populairste chicklit schrijfsters

  • GEZOCHT: Chicklit.nl zoekt stagiaire!

  • Winnen: 3x Liever verliefd van Sophie Kinsella

  • 12 x romantische boeken

  • Chicklit.nl boek van het jaar 2018: dit is de top 3

Zoek in artikelen