Jo Rees

De naam Jo Rees zegt je in eerste instantie misschien niet zo veel. Maar bij Josie Lloyd en Emlyn Rees gaat er wellicht wel een belletje rinkelen. Jo is de vrouwelijke helft van dit duo en schreef samen met haar man de immens succesvolle chicklits Heb mij lief, Blijf bij mij en vele andere boeken. Met haar tweede ‘soloboek’ bewijst Jo dat ze het zeker ook zonder haar man kan! Chicklit.nl voelde haar aan de tand over haar nieuwste boek Pokerface, dat zich afspeelt in de gokwereld van Las Vegas, het Midden-Oosten en China.

Je komt uit Groot-Brittannië, maar dit boek heeft twee Amerikaanse ‘leading ladies’. Een interessante keuze voor een Britse auteur. Wat heb je met Amerika?
Ik wilde dat dit een groots, meeslepend boek zou worden met veel glitter en glamour. Ik heb geen directe band met Amerika, maar ik dacht dat mijn personages net ietsje meer glamour zouden hebben als ze Amerikaans zouden zijn. Savvy, een van de meiden, is trouwens wel half-Engels en ik vermeld in het begin dat ze een duidelijk Brits accent heeft dus in mijn gedachten is zij altijd Engels gebleven. Omdat het boek begint in Las Vegas, was het een logische keuze dat Lois wel Amerikaans was.

Hoe ben je op het idee voor deze roman gekomen?
Na Platina, dat een Russisch tintje had, wilde ik dit boek een Chinees tintje geven. Oorspronkelijk heette het boek Tycoon en was het de bedoeling dat het veel meer over Jai Shijai zou gaan, de Chinese miljardair in het boek. Hij speelt nog steeds een grote rol in het verhaal, maar tijdens het schrijven namen de twee vrouwelijke hoofdpersonen het over en werd het meer een verhaal over hun ontwikkelingen. In Platina was wraak het belangrijkste thema en in Pokerface is dat rivaliteit. Vanuit dat idee heb ik het opgebouwd.â?¨

Ben je naar Las Vegas geweest voor inspiratie?
Ik ben één keer in Las Vegas geweest en toen was ik vijftien. Een hele tijd geleden dus! Ik was met mijn ouders en alles wat ik me ervan herinner is dat mijn moeder in het Circus Circus casino helemaal in de stress raakte omdat ze de nooduitgangen niet kon zien. Ik heb zeker niet gegokt, daar was ik te jong voor. Nu ben ik fulltime schrijver en moeder van drie jonge meisjes. Ik was graag naar Vegas gegaan, maar het was niet mogelijk. Ik denk ook niet dat het zo belangrijk is. Het gaat om het verhaal en de personages. Als je te veel research doet en er te veel details in wil stoppen, vertraagt dat het tempo. Ik wil altijd dat je in een boek helemaal wordt meegevoerd naar een andere wereld, volkomen anders dan je alledaagse leven thuis, dus dat is wat ik heb gedaan.â?¨â?¨

Heb je zelf wel eens een gokje gewaagd?
Ik heb altijd veel geluk. Ik win vaak met verlotingen maar ik doe niet mee aan de loterij en ik gok ook niet op paarden, tenzij ik toevallig op de racebaan ben en me laat meeslepen. En dan verlies ik meestal. Ik weet gewoon niet zo veel van wiskunde en ik snap weinig van de techniek van gokken. Ik hou wel van een potje poker zo nu en dan maar als ik onder druk sta presteer ik niet en begin ik te giechelen. Ik ben een ramp met bluffen en ik heb zeker geen pokerface.

In Pokerface vertel je eigenlijk twee verhalen over twee hele verschillende vrouwen. Het duurt even voordat deze twee verhalen samenkomen. Waarom heb je voor deze vorm gekozen?
Bij mij verloopt het verhaal altijd volgens een bepaald pad en ik moet op mijn intuïtie vertouwen om te zien waar het heen gaat. Toen ik begon, wist ik niet zeker hoe ik het wilde doen. Ik wilde vooral het verhaal vertellen van twee verschillende vrouwen die in dezelfde wereld leven. Tegen het eind van het boek, wilde ik dat de lezers Savvy en Lois zo goed zouden kennen, dat ze met allebei een band hadden. Dus dit leek mij de beste manier om het verhaal te vertellen.

Hoofdpersoon Savannah Hudson doet erg denken aan Paris Hilton of zo’n andere bekende ‘socialite’. Had je iemand in gedachten tijdens het schrijven?
Ik wilde dat Savvy aan het begin van het boek een herkenbaar type was. Dus ja, op een bepaalde manier was ze een Paris Hilton of een ander mooi, rijk verwend ‘it’-meisje. Maar uiteindelijk wordt ze met zichzelf geconfronteerd. Ze moet afkicken en ze wordt verliefd op iemand die ze niet kan krijgen. Ze ondergaat een enorme beproeving en tegen het eind van het boek is ze volkomen veranderd. â?¨â?¨

Ga je ooit nog samen met je man schrijven?
Ik hoop van wel. We vonden het heel fijn om samen te schrijven, maar zelf schrijven geeft me veel meer vrijheid. Helaas is het ook veel meer werk!

Geeft hij nog wel commentaar op jouw werk?
Ja. Alle goede dingen van onze samenwerking bestaan nog steeds. Hij redigeert mijn werk en helpt me met het verhaal als ik vast zit en ik doe hetzelfde voor hem.

Komt er weer een nieuwe roman van je aan?
Ja, ik ben op het moment druk bezig met een nieuwe roman. Ik kan er nog niets over zeggen maar het wordt echt heel leuk!

Wat waren je favoriete boeken in 2009?
Omdat ik zelf schrijver ben, zit ik in een lastige positie. Ik vond het altijd heerlijk om populaire boeken te lezen. Zo heerlijk, dat ik ze zelf ben gaan schrijven. Maar nu, na een lange dag werken, is het laatste wat ik wil doen commerciële fictie lezen. Daarom heb ik misschien een beetje een afwijkend leespatroon. Een van mijn favoriete boeken van afgelopen jaar was Eten, bidden, beminnen van Elizabeth Gilbert. Ik hou echt van haar stijl. Ze schrijft grappig en ontroerend. Ook heb ik genoten van het boek Little brother van Cory Doctorow, over tieners in San Francisco en de nasleep van een terreuraanslag. Er komen interessante theorieën in voor over hoe we in de gaten worden gehouden door de overheid. Ik vind al die technische dingen heel interessant, vooral omdat ik zelf zo’n technische dinosaurus ben; ik heb al jaren dezelfde computer.

Op welke boeken verheug je je in 2010?
Alle boeken die ik in 2009 eigenlijk had willen lezen. Ik heb nog een grote stapel naast mijn bed liggen. Het probleem is dat als ik ’s avonds eindelijk naar bed ga, ik vaak zo moe ben dat ik slechts een paar bladzijden kan lezen voordat ik in slaap val!