Jenny Valentine

Jenny Valentine woont in Engeland met haar man en hun twee kinderen. Haar hele leven heeft ze al in een winkel gewerkt en nu heeft zij samen met haar man winkel voor biologische producten. Met haar eerste boek Op zoek naar Violet Park, gepubliceerd in 2008, won Jenny Valentine de Guardian Fiction Prize. Daarna volgde in 2009 Gebroken Soep en nu verkrijgbaar is haar nieuwe boek: Mierenkolonie.

Chicklit.nl: Hoe ziet een dag in het leven van Jenny Valentine eruit?
Jenny: Ze zijn allemaal verschillend. Als ik aan een boek werk en het moet af, dan sta ik vroeg op rond een uur of zes en anderhalf uur voordat ik mijn kinderen wakker maak, want dan is het lekker rustig in huis. Zelfs de hond wordt niet wakker, hij kijkt op en gaat weer slapen. Daarna maak ik samen met mijn man mijn kinderen wakker en zorgen we dat ze rond half negen klaar zijn voor school. Daarna hangt het er vanaf, omdat ik ook in een winkel werk. Sommige dagen werk ik in de winkel tot zes uur. Op een schrijfdag, wanneer de kinderen weg zijn, schrijf ik voor een paar uur. Om drie uur haal ik mijn kinderen op. Ik schrijf niet als mijn kinderen thuis zijn, alleen in het weekend wanneer zij iets anders doen of in de avond als ze slapen.

Chicklit.nl: Je werkt in een winkel samen met je man. Denk je dat je daarmee in de toekomst zal stoppen en je fulltime op het schrijven zal gaan richten?
Jenny: Als ik zou moeten kiezen, zou ik zeker kiezen voor het schrijven. Het is hetgeen waar ik van hou, maar er zijn bepaalde redenen waardoor het niet kan. Schrijver zijn maakt je niet gelijk rijk. Ik zeg altijd: als ik een pond krijg voor iedere keer dat iemand me vraagt of ik net zo rijk ben als J.K. Rowling, dan zou ik waarschijnlijk bijna even rijk zijn als haar. Bij Op zoek naar Violet Park heb ik wel continu geschreven, maar daar deed ik lang over. Ik hou ervan om in onze winkel te staan, het is een sociale baan. Je ontmoet mensen en iedereen heeft het naar zijn zin. Nu heb ik twee dagen om te schrijven en daarin moet ik het ook doen, als ik fulltime zal gaan schrijven heb ik een langere tijd en dan heb je denk ik minder discipline om het af te maken.

Chicklit.nl: Hoe bereid je je voor als je aan een nieuw boek begint?
Jenny: Dat doe ik eigenlijk niet echt. Misschien dat ik een ritueel heb, zoals het opruimen van mijn werkkamer maar ik schrijf daar niet altijd. Ik moet wachten tot een idee komt en vaak is het alleen een begin. Wanneer ik verder schrijf, komt de rest vanzelf. Er is dus weinig om voor te bereiden.

Chicklit.nl: Waar schrijf je het liefst?
Jenny: Ik heb deze winter het schrijven in bed ontdekt. Heb ik nooit eerder gedaan. Ik heb een mooie kleine werkkamer met een oud bureau dat we hebben opgeknapt. Het is perfect daar, maar in de winter is het erg koud. In de zomer is het er lekker warm en zet ik het raam open tijdens het schrijven. Toen ik dit boek aan het schrijven was, bleef ik in bed onder de dekens met een muts op en vingerloze handschoenen.

Chicklit.nl: Je heb inmiddels drie boeken geschreven, hoe reageerden je familie en vrienden op je succes?
Jenny: Haha.. Mijn ouders waren blij dat ik eindelijk iets had gevonden om te doen. Mijn man stond in alles achter me, al vanaf het begin. Hij weet hoe het is om jezelf te moeten motiveren, dus hij was soms erg hard voor me. "Als je dit wilt doen, moet je doorwerken", zei hij vaak tegen me. Dat was fijn, want zonder hem had ik dit nooit kunnen doen. En mijn broer en zus zijn erg trots op hun kleine zusje.

Chicklit.nl: Gebroken soep en Mierenkolonie gaan over kinderen/jongeren die een zware jeugd hebben of hebben gehad. Waar haal je de inspiratie vandaan voor deze verhalen?
Jenny: Iemand zei vandaag nog tegen me; "Je schrijft nooit over normale mensen". Ik heb eigenlijk nooit een normaal persoon of familie ontmoet. Ik haal het niet uit mijn eigen kindertijd, want die was niet slecht. Ik ga eigenlijk nooit zitten met het idee dat ik vandaag ga schrijven over een rouwend gezin of over een jongen met een geheim. Ik begin gewoon met iets en dan groeien ze uit tot een verhaal. Het is interessant om te lezen over tieners die de helden zijn van hun eigen verhaal, dus daarom moet je de ouders weghalen of ongewone gezinnen creëren, zodat ze verantwoordelijk zijn voor hun eigen leven.

Chicklit.nl: In je boek Mierenkolonie schrijf je vanuit twee verschillende personages, Sam en Bohemia. Heb je hier bewust voor gekozen?
Jenny: Ja, dat heb ik bewust gedaan. Ik hou ervan om in de ik-persoon te schrijven, anders voel ik me net een poppenspeler. In de eerste boeken heb ik vanuit een persoon geschreven, maar met Mierenkolonie wilde ik iets anders doen. Toen ik begon met Sam en hij een meisje in de deuropening zag, dacht ik; ik kan haar ook zijn. Zo vertel ik hetzelfde verhaal vanuit twee verschillende perspectieven. Het was fijn om het zo te doen.

Chicklit.nl: Sam is zeer op zichzelf, terwijl Bohemia liever niet alleen is. In welk van de twee personages zou jij je kunnen vinden?
Jenny: In beide eigenlijk. Het hangt er vanaf in welke stemming ik ben. Soms vind ik het heerlijk om alleen te zijn en dan zeggen mijn kinderen; "Mama, ik wil niet dat je eenzaam bent" en dan zeg ik; "Alleen zijn is niet hetzelfde". Maar ik wil soms ook mijn familie en vrienden om me heen, het hangt er vanaf waar ik ben. In het boek heeft Sam alles en rent er van weg, terwijl Bohemia niks heeft en zij juist graag een familie wilt. Ik denk dat iedereen een beetje van beide in zich heeft.

Chicklit.nl: Als kind ben je om de twee jaar verhuisd. Hoe heb je dat ervaren en komt dit ook terug in je boeken.
Jenny: Ja, het komt terug in mijn boeken. Hoe ik het toen heb ervaren is zoals elk kind het ervaart. Je hebt weinig keuze, als je ouders verhuizen dan ga je mee. Toen mijn broer klein was vond hij het niet leuk, dus had hij al zijn meubels aan elkaar gebonden om te laten weten dat hij niet mee wilde. Maar eigenlijk ben je altijd samen met je familie, het was niet dat mijn vader altijd weg was, we waren altijd met z''n allen. Wat het mij heeft gedaan is meer dat je altijd het ‘nieuwe meisje’ bent. Het duurt niet lang voordat je nieuwe vrienden hebt gemaakt, want kinderen maken nou eenmaal snel vrienden. Maar het geeft je wel het gevoel dat je aan de rand zit en toekijkt. Ik weet hoe het voelt om alleen te zijn en dat laat ik terug komen in mijn boeken.

Chicklit.nl: Zou je een van je boeken verfilmd willen zien?
Jenny: Natuurlijk! Dat lijkt me geweldig, maar wanneer je een boek schrijft moet je het loslaten om zichzelf te worden in de wereld. In Amerika hebben ze het er over om iets te maken, dus we zullen zien. Op het moment denk ik niet dat het snel zal gebeuren, het is een lang proces en ik voel het niet als iets dat ik mis. Het is interessant en ik zou het wel willen uiteindelijk. In Engeland wil de BBC een tv-serie maken van Mierenkolonie. Dan is het boek het begin van iets, maar het is nog te vroeg om daar iets over te zeggen.

Chicklit.nl: Ben je ooit van plan om boeken voor volwassenen te schrijven? Welk genre zou je dan kiezen?
Jenny: Ik schrijf niet specifiek voor tieners. Ik heb wel boeken die voor jongere kinderen zijn, maar de boeken Op zoek naar Violet Park, Gebroken soep en Mierenkolonie schrijf ik voor iedereen die ze wil lezen. Ik denk aan het verhaal en de persoon van waaruit ik schrijf, omdat ik denk dat het dan sterker is waardoor de lezer er meer betrokken bij is. Ik zeg niet dat ik absoluut niet voor volwassen wil schrijven. Toen ik mijn eerste boek schreef had ik het niet eens door dat ik voor tieners schreef. Ik schreef gewoon over een jongen.

Chicklit.nl: Zijn we je iets vergeten te vragen, wat de lezers echt van je zouden moeten weten?
Jenny: Oh jee, dat is een lastige vraag! Vorige week was ik in Duitsland en daar was een jongen die vroeg of ik een boodschap had en ik zei: "Nee". Het is niet mijn taak om je dingen te vertellen. Als tiener wordt er al de hele dag tegen je gezegd wat je moet doen, het wordt wel met liefde gedaan maar de communicatie is fijner als er niet tegen je gezegd wordt wat je moet doen. Dus eigenlijk heb ik niets.