Audrey Niffenegger

De vrouw van de tijdreiziger, de debuutroman van Audrey Niffenegger, was  een enorm succes en is onlangs verfilmd. Het is een prachtig en meeslepend liefdesverhaal dat je na eenmaal gelezen te hebben, nooit meer zult  vergeten. De tweeling van Highgate is Audrey’s tweede roman en deze is  al net zo bijzonder. Ze was in Amsterdam en Chicklit.nl sprak met haar  over haar nieuwe roman, haar inspiratie en haar band met Nederland. 

Voordat ik Audrey Niffenegger alles vraag over haar nieuwe roman, De tweeling van Highgate, wil ik het toch nog even over De vrouw van de tijdreiziger hebben. Het boek is onlangs verfilmd, maar Audrey heeft de film niet gezien. Ze legt uit waarom: ‘Ik heb besloten om vast te houden aan mijn eigen ideeën over hoe alles eruit ziet. Films zijn zo overweldigend. Misschien vind ik het geweldig en misschien ook niet, maar als ik hem eenmaal gezien heb, kan ik niet meer terug en dat wil ik niet.’ Er wordt haar vaak gevraagd of er nog een vervolg komt op De vrouw van de tijdreiziger. ‘Maar soms is het beter om iets gewoon met rust te laten,’ zegt Audrey. ‘Heel veel mensen vragen mij waarom ik niet begin aan De dochter van de tijdreiziger, maar dat doe ik alleen als ik op een fantastisch idee kom.’

Tweelingen
In De tweeling van Highgate zijn de hoofdrollen, zoals de titel al doet vermoeden, weggelegd voor tweelingzussen Julia en Valentina. Ze zijn twintig jaar oud en wonen bij hun ouders in Amerika. Als hun tante Elspeth – de tweelingzus van hun moeder die ze nog nooit hebben gezien – overlijdt, erven ze haar appartement in Londen. De tweeling besluit de gok te wagen en te verhuizen. Naarmate hun tijd in Londen verstrijkt, krijgt vooral Valentina behoefte aan een eigen leven en wil ze zich losworstelen van haar zus. Audrey heeft een hoop leuke reacties van tweelingen gehad maar ook een paar minder leuke: ‘Sommige tweelingen zijn boos en geïrriteerd, omdat Julia en Valentina in het boek soms niet goed met elkaar op kunnen schieten.’

Spookverhaal
In De tweeling van Highgate blijkt er een groot en duister familiegeheim te zijn, want waarom had hun moeder geen contact met haar tweelingzus? Bovendien kan de overleden Elspeth haar leven in London niet goed loslaten. Inderdaad, ik zal het al maar vast verklappen, want dit wordt vrijwel aan het begin van het boek duidelijk: De tweeling van Highgate is een beetje een spookverhaal. Elspeth is in het boek een geest. Bij De tweeling van Highgate maakt Audrey dus net als bij De vrouw van de tijdreiziger gebruik van bovennatuurlijke elementen in een verder erg realistisch verhaal. Grappig genoeg was het helemaal niet haar bedoeling om een spookverhaal te schrijven. Audrey: ‘Ik begon met het personage Martin, een man die lijdt aan dwangneuroses en die nu slechts een bijrol heeft in het boek. Ik schreef over een groep excentrieke mensen in een appartementencomplex bij een begraafplaats, maar ik had geen idee wat ze daar allemaal deden. Ik bedacht Elspeth zodat de Amerikaanse tweeling een reden had om in dat dure appartement terecht te komen. Maar ik vond het zo jammer dat ik haar vermoord had, dus toen dacht ik: ze blijft erin. Ook had ik een soort gezamenlijk project nodig voor de bewoners van het appartement. Iets wat ze aan elkaar verbond. Zo is het dus ongepland een spookverhaal geworden.’

Begraafplaats
De plaats waar De tweeling van Highgate zich afspeelt, de begraafplaats Highgate Cemetery in Londen, is betoverend mooi. Het is een begraafplaats vol historie waar veel beroemde kunstenaars en schrijvers begraven liggen. Toen Audrey er zelf in 1996 voor het eerst was, werd ze gelijk verliefd. Voor het boek is ze er veel geweest om onderzoek te doen. Op een gegeven moment wist ze er zo veel van, dat de beheerders vroegen of ze rondleidingen wilde geven. Audrey woont in Chicago, maar als ze in Londen is, geeft ze rondleidingen. Net als in het boek, zijn de beheerders van de begraafplaats in het echt ook niet zo blij met toeristen en media-aandacht: ‘Ik wist het van tevoren niet, maar ze krijgen daar erg veel aanvragen. Veel mensen willen er filmen of een ander project doen. Toen ik er voor het eerst kwam om onderzoek te doen, was mijn eerste boek nog niet uit en vonden ze het prima. Ze geloofden niet dat het iets uit zou maken of ik er wel of niet over zou schrijven. Toen bleek dat De vrouw van de tijdreiziger een groot succes was, begonnen ze zich wel een beetje zorgen te maken. Maar ze zijn erg aardig gebleven. Ze hebben nu wel bezoekers die naar aanleiding van mijn boek komen maar ze vinden het niet zo erg. De beheerder ziet liever alleen familieleden van de overledenen op de begraafplaats, maar de toeristen zijn nodig om geld in het laatje te brengen.’

Geen schema’s
Audrey is bij dit boek dus begonnen met een locatie en een paar personages, niet met een idee voor een verhaal. Het duurde viereneenhalf jaar voordat ze dit boek afhad. Dit kwam voornamelijk omdat ze druk was met de promotie van De vrouw van de tijdreiziger en omdat ze onderzoek deed in Londen. ‘Als je constant met van alles en nog wat druk bent, heb je geen tijd om rust te nemen en er goed over na te denken,’ aldus Audrey. Ze schrijft niet volgens bepaalde regels: ‘Ik heb nooit een schema of een plan per hoofdstuk. Ik schrijf voornamelijk ’s avonds en als ik in mijn hoofd heb waar het verhaal heengaat, kan ik langere tijd achter elkaar schrijven. Maar als ik geen idee heb, laat ik het met rust en ga ik iets anders doen. Als ik het probeer te forceren, wordt het niets.’

Inspiratie
Haar inspiratie haalt Audrey voornamelijk uit haar jarenlange carrière. Audrey is al dertig jaar werkzaam als kunstenares, en de laatste jaren ook als schrijver. Ze schrijft en schildert nu over thema’s die ze al jaren in haar hoofd heeft. Natuurlijk wordt ze geïnspireerd door anderen, maar ze vindt het belangrijk om een eigen stijl te vinden: ‘Aan het begin imiteer je veel, maar als je beter wordt, lukt het je om dingen te maken die mensen verrassen. Ik werk binnen een traditie die mij helpt en voedt, maar ik ben wel in staat om iets nieuws en anders te creëren.’ Audrey leest veel. Ze is dol op negentiende eeuwse romans maar ze leest ook veel nieuwe boeken: ‘Ik ben dol op Kelly Link, een Amerikaanse Science Fiction schrijver. Haar beste verzameling korte verhalen heet Magic for beginners. Het beste boek ooit geschreven? Dat vindt Audrey altijd een moeilijke vraag: ‘Mensen vragen wel eens wat ik mee zou nemen naar een onbewoond eiland. In dat geval zou ik een dik boek meenemen zoals In de ban van de ring of Jonathan Strange & Mr. Norrell van Susanna Clarke. Ik vind stijl en vorm erg belangrijk in een boek maar ook het inlevingsvermogen en de fantasie van een auteur.’

Amsterdam
Een van de personages in De tweeling van Highgate heet Marijke de Graaf. Stukjes van De tweeling van Highgate spelen zich af in Amsterdam en er komen ook veel Nederlandse zinnetjes in voor. Audrey vertelt over haar band met Nederland: ‘Ik was in 1985 voor het eerst in Europa en omdat ik destijds een Nederlands vriendje had, begon ik mijn reis in Nederland. Amsterdam vond ik gelijk een magische en fantastische plek. Ik heb daar een tijdje gelogeerd bij vrienden in de Jordaan, in een appartement dat erg lijkt op dat van Marijke in het boek.’ Audrey maakte daar vreemde dingen mee. Ze was pas 21 en ze had nog nooit gereisd. ‘Mijn vrienden in de Jordaan zeiden op een gegeven moment: ga je mee naar de sportschool? Dat bleek een kraakpand te zijn dat volledig was omgebouwd tot een sauna voor homo’s. Daar zat ik dan, naakt, met een stel oudere mannen om me heen in een kraakpand in Amsterdam. Ik dacht toen: “Ik weet niet waar ik ben, ik ken deze mensen niet, maar wat er ook gebeurt: ik doe gewoon alsof ik het allemaal snap”.’ Ze kan er nu hartelijk om lachen en kijkt met een glimlach terug op die tijd. Audrey heeft geen relatie meer met haar toenmalige Nederlandse vriend, maar ze zijn altijd vrienden gebleven. ‘Hij heeft mij geholpen met alle Nederlandse dingen in het boek. Hij is ook met mij meegereisd naar Amsterdam dit keer. We gaan morgen bij zijn moeder in Arnhem eten!’

Nieuwe roman
Op het moment werkt Audrey aan een nieuwe roman, getiteld The chinchilla girl in exile, gebaseerd op een kort verhaal dat ze eerder schreef. ‘Het gaat over een meisje van negen dat lijdt aan hypertrychose, een aandoening waarbij je hele huid bedekt is met haar. Ik vind het interessant hoe mensen je behandelen als je er anders uitziet. Ook wil ik schrijven over hoe hard kinderen kunnen zijn en hoe onmenselijk sommige mensen worden behandeld.’