Astrid Harrewijn

Het is alweer drie jaar geleden dat we Astrid Harrewijn voor het laatst geïnterviewd hebben. Ze had toen net de Jill Mansell schrijfwedstrijd van de Flair gewonnen en haar eerste boek, Ja kun je krijgen, lag in de winkels. Inmiddels is alweer haar vierde boek, Prinses in de Polder, verschenen en waren wij heel nieuwsgierig naar hoe het nu met Astrid gaat. Tijd voor een nieuw interview dus!

Chicklit.nl: Sinds jouw overwinning met de schrijfwedstrijd in 2007 zijn er al 4 boeken van je verschenen. Hoe voelt het om nu een “echte” schrijfster te zijn? Had je bij het inzenden van jouw manuscript destijds gedacht het zover te gaan schoppen?
Astrid: Nee. Ook omdat het geen vooropgezet iets was. Misschien ben je er meer mee bezig als je echt aan de schrijfwedstrijd meedoet met als doel om echt schrijfster te worden. Dan ben je misschien al stiekem aan het dromen dat je boek echt verkocht gaat worden en dat je er meerdere gaat schrijven. Maar dat was mijn insteek niet, dus ik ben er ook helemaal nooit mee bezig geweest dat dit het resultaat zou zijn.

Chicklit.nl: Hoe kijk je er nu tegenaan, nu je vier titels op je naam hebt staan?
Astrid: Het klinkt heel gek, maar het is eigenlijk hetzelfde als met kinderen. Als je ze nog niet hebt, dan kun je je niet voorstellen wat het is als je ze hebt. Op het moment dat je kinderen hebt, kun je je niet meer voorstellen dat er geen kinderen waren. Dat heb ik nu ook. Ik kan me niet voorstellen dat ik niet schrijf. En dat ondanks het feit dat het allemaal nog niet zo heel lang geleden is.

Chicklit.nl: In een column op je site staat dat je alles in je roze notitieboekje opschrijft, zelfs de eerste zin van je volgende boek. Begint het schrijven voor jou ook echt met die eerste zin?
Astrid: Ja, de eerste zin staat in het roze boekje, maar het verhaal staat van tevoren niet vast. Ik heb vaag een idee waar het naartoe moet gaan en al schrijvende ontwikkelt het zich. Er staat niet vast wat er gebeurt. Eén keer heb ik het wel gedaan (bij het nieuwste boek), toen had ik het iets meer omlijnd, iets strakker neergezet. Op zich werkt dat ook prima, maar ik moet wel de ruimte hebben om het alle kanten op te kunnen laten gaan. Het gaat in mijn boeken ook altijd alle kanten op. Ik vind het bijvoorbeeld heel knap als iemand een heel boek kan schrijven – 300 pagina’s lang – over één bepaalde situatie. Dat kan ik niet. In mijn boeken gebeurt er héél veel.

Chicklit.nl: Krijg je weleens kritiek. Heb je weleens negatieve reacties gehad op je boeken?
Astrid: Ja. Er staat er bijvoorbeeld één op Bol.com. En volgens mij ook een reactie van iemand op Chicklit.nl die het boek Luchtkussen alleen maar dom gegiechel vond. Als je een boek leest, dan zijn er meerdere dingen van invloed op hoe dat boek valt. Ik heb weleens een boek gelezen dat ik echt het aller-slechtste boek ooit vond, waar anderen om me heen juist helemaal lyrisch over waren. Dat kan dus. Als je net voor iets anders in de mood bent en je leest een paar regels over gegiechel, dan heb je daar helemaal geen zin in. Dan is dat het beeld dat je hebt van het boek en dan ben je al snel geneigd om niet meer verder te lezen. Ook niet een paar maanden later.

Chicklit.nl: Vorig jaar was je zelf jurylid van een chicklit schrijfwedstrijd. Hoe kijk je daarnaar, hoe heb je gejureerd?
Astrid: Ik heb gejureerd als lezer, echt als lezer. Ik heb echt gekeken of ik het een aantrekkelijk boek vond. Ik betrapte mezelf er wel op dat ik af en toe dacht: als je dit verandert, dan heb je een mooier boek. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik de kwaliteit van de boeken heel hoog vond. Het waren echt boeken die zo gepubliceerd konden worden, waar niet heel veel aan gesleuteld hoefde te worden. Ik heb gejureerd als lezer en me bedacht of ik ze zou willen kopen of niet. Wel wetende dat er aan de andere kant iemand vol spanning zit te wachten….

Chicklit.nl: Na vier boeken mag je jezelf wel professioneel schrijfster noemen. Maar hoe ver ga je eigenlijk in het promoten van jezelf en van je eigen boeken?
Astrid: Niet zo ver, ik ben er heel slecht in. Vroeger was een schrijver iemand die een ietwat sociaal gestoord leven leidde en de hele dag al rokend en drinkend op zijn kamertje kon blijven. De uitgever was degene die de persoon en het boek in de markt zette en dat allemaal regelde. Maar nu moet je als schrijfster echt heel veel zelf doen en jezelf zichtbaar maken. Als je jezelf bij wijze van spreken bij De Wereld Draait Door aan tafel weet te praten, dan wordt je boek gewoon verkocht. Zo simpel is het. Kijk maar in Amerika. Elk boek dat bij Oprah in de show komt wordt een bestseller. Het gaat dus om zichtbaarheid.
Maar ik kan mijzelf echt niet verkopen, ik ben daar heel slecht in. De één vind het zichzelf verkopen juist een heel leuk aspect, maar ik vind het wat gênant om met mijn boeken te lopen leuren. Er zijn nog genoeg mensen die niet weten dat ik boeken schrijf en dat mag me eigenlijk helemaal niet overkomen. Ik moet er eigenlijk altijd en overal voor zorgen dat het gesprek binnen vijf minuten alleen maar over mij gaat en mijn boeken. Terwijl ik het juist veel leuker vind om te vragen wat een ander doet. Ik ben eigenlijk altijd degene die de vragen stelt en het zit niet in mijn karakter om meteen de aandacht op mij te willen vestigen. Je moet in wezen als een mannetjeshond overal tegenaan plassen. En ik vind dat wat gênant!

Chicklit.nl: Wat ligt er momenteel op jouw nachtkastje?
Astrid: In retraite van Carla de Jong, ik heb een paar die ik nog moet lezen, Close-up van Esther Verhoef en Daglicht van Marion Pauw. Zowat een hele boekenkast, dus.

Chicklit.nl: Is er een bepaalde schrijver waar jij graag een beschuitje mee zou willen eten?
Astrid: Met Saskia Noort. Ik heb De verbouwing niet gelezen, maar al haar andere boeken heb ik wel gelezen. En ook graag met Simone van der Vlugt. Dit zijn toch wel twee schrijfsters waar ik heel erg bewondering voor heb.

Chicklit.nl: Vanwaar de titel Prinses in de polder?
Astrid: De titel vind ik altijd moeilijk. De titel moet natuurlijk lekker pakkend zijn, maar het is ook leuk als hij een beetje past bij mijn andere boeken. In het boek is Sara ontwikkelingswerkster in arme landen, waar ze weeshuizen en scholen helpt opzetten voor kinderen die helemaal niets hebben. Hier in Nederland hebben we het met alle luxe eigenlijk heel erg goed. Wij leven eigenlijk als prinsesjes (in de polder). De titel gaat eigenlijk om dat schrille contrast. Niet dat ik boodschappen heb in mijn boek hoor!

Chicklit.nl: Prinses in de polder speelt zich voornamelijk af in Brummen en Bergen-aan-Zee. Hoe ben je op deze plaatsen gekomen? Hebben ze een speciale betekenis voor je? Of heb je gewoon met je ogen dicht twee willekeurige plaatsen op de kaart van Nederland uitgekozen?
Astrid: Nee. Mijn eerste boek speelde zich af in Amsterdam. De insteek van de schrijfwedstrijd was dat het verhaal zich in Nederland moest afspelen. Ik heb toen Amsterdam gekozen. Mijn tweede boek speelt zich af in Friesland. En toen dacht ik, waar wil ik nu naartoe? Ik wilde richting de Duitse grens. Dus toen ben ik een beetje gaan googelen naar plaatsnamen die grappig zijn en die ik nog niet kende. Van Brummen had ik nog nooit gehoord en ik wilde weleens kijken hoe het daar is. Toen ben ik daar naartoe gegaan. Bergen-aan-Zee kende ik nog van vroeger. Het had ook net zo goed een andere plaats kunnen zijn. Ik heb ook nog zitten denken aan Zeeland. Mijn volgende boek gaat zich waarschijnlijk in Utrecht afspelen, maar dat weet ik nog niet zeker.

Chicklit.nl: Denk je dat je boeken een verfilming waard zijn?
Astrid: Nou, er zijn wat voorzichtige plannen. Maar die zijn zo voorzichtig dat we het daar misschien maar niet over moeten hebben, want dan gaan we misschien de goden verzoeken. Ik zou het wel heel erg leuk vinden.

Chicklit.nl: Durf je de vraag wel al te beantwoorden wie jij als leading lady zou kiezen?  
Astrid: Nee, zover durf ik nog niet te denken. Ik vind het best lastig om mijn personages een gezicht te geven. Het stomme is dat als ik zo’n boek schrijf, is het echt een film in mijn hoofd. Ik zie ook echt de personen voor me, maar niemand heeft echt een gezicht. Het is meer een vlek. Het is dus wel een uitdaging om het visueel te maken.

Chicklit.nl: Kunnen we nog meer verwachten van Astrid Harrewijn?
Astrid: Ja, er komt nog een volgende. Als het aan mij ligt, ben ik nog lang niet klaar met schrijven. Ik denk ook niet dat ik ermee stop. Tenzij mijn boeken niet gelezen worden, want dan krijg je geen contract meer bij de uitgeverij. Maar ik blijf wel schrijven. Ik zou wel graag een balans willen vinden tussen het lesgeven en schrijven. In het begin heb ik het gecombineerd, maar dat moet je niet vijf jaar lang doen. Ik schreef toen ’s avonds. Daarna ben ik overdag gaan schrijven en heb ik de keuze gemaakt om te stoppen met lesgeven.

Chicklit.nl: Wat zijn we je vergeten te vragen?
Astrid: Ehm… oh jee… dat is een moeilijke vraag! Of er ooit nog een boek over jullie woonplaats Rotterdam komt?