Als honden huilen RECENSIE

Cameron Wolfe is een wat aparte jongen. Hij woont nog bij zijn ouders thuis en is erg op zichzelf. Waar de meeste jongens van zijn leeftijd zich bezighouden met games, vrienden en andere zaken, slentert Cameron ’s avonds het liefst rond over straat. Dan dwaalt hij door de straten en blijft stilstaan bij het huis van het meisje op wie hij stiekem verliefd is. En als hij daar niet mee bezig is, dan laat hij samen met zijn broer Ruben de dwergkees uit van de buren. Als Ruben op een dag zijn zoveelste vriendinnetje mee naar huis neemt, begrijpt Cameron niet hoe Ruben aan dat meisje is gekomen. Maar zoals bij elk meisje gaat het al snel uit en Cameron grijpt zijn kans. Voor de eerste keer in zijn leven ervaart hij wat echte verliefdheid is en moet hij uit zijn schulp kruipen om er wat van te maken.

Van Markus Zusak moet je houden. Als honden huilen is namelijk geen simpel geschreven roman, ondanks het feit dat er bijna niets in gebeurt. Het gaat in dit boek dan ook niet om het verhaal, maar om de rauwe emoties, gevoelens en personages die de auteur zo goed weet te beschrijven. De gedachten van Cameron zijn zowel vreselijk herkenbaar als onbegrijpelijk. Het is een eenzame jongen die in de schaduw staat van zijn broers en zus. Markus Zusak weet dit allemaal zo goed te verwoorden dat je alles voor je ziet. Ergens heb je medelijden met Cameron maar waarom eigenlijk? In feite verloopt zijn leven prima maar het lukt Markus Zusak toch om medelijden te wekken bij de lezer. Hij schrijft prachtig, maar dit kan ook een nadeel hebben. Je moet echt van zijn stijl houden en geen spannend verhaal verwachten, want dan kun je dit boek beter niet lezen. Anders is het echt een aanrader.

Heb jij wel eens een boek van Markus Zusak gelezen? Wat vind je van zijn schrijfstijl?