Miss Match RECENSIE

Na (bijna) een jaar gewacht te hebben op het vervolg op Miss Communicatie, verlost Astrid Harrewijn me nu eindelijk uit mijn lijden. Miss Match, het tweede deel uit de trilogie is een feit!
 
In dit losstaande deel kijken we deze keer door de ogen van Lein, één van de vriendinnen van Didi, die we in deel één al een beetje hebben leren kennen. Lein timmert hard aan haar road to success met haar afslankproduct Gingibas. Haar bedrijf heeft veel potentie en belooft zelfs wereldwijd een succes te worden. Haar aandeelhouders ruiken het geld als een stel speurhonden en proberen op slinkse wijze Lein’s bedrijf over te nemen. Maar Lein weet zich staande te houden tussen die intimiderende zakenmannen en haar bedrijf op een ludieke wijze groot te maken. Ze reist de hele wereld af en samen met haar ‘rechterhand’, een excentrieke homo, boekt ze succes na succes. Liefde lijkt even geen rol te kennen in haar leven en ook haar vriendinnen lijken soms een bijrolletje te spelen. Haar bedrijf is nu haar leven. Maar wanneer het succes op een gevaarlijk spoor dreigt te komen, heeft ze haar vrienden maar al te hard nodig…
 
Enthousiaste recensies en lezersreacties op internet maakten mij nóg nieuwsgieriger dan ik al was. Blij dat ik eindelijk kon beginnen in het boek, sloot ik mezelf op om mijn volledige aandacht aan het lezen te kunnen besteden. Ik ben in twee dagen tijd door het boek heen geraasd. Er gebeurt – net als in het eerste deel – heel erg veel in het boek, dus vervelen doet het nergens. Voorspelbaar is een woord dat dit boek zeker niet typeert, want ik had geen moment verwacht dat Miss Match zou gaan zoals het is gegaan. Het hield me nieuwsgierig en gespannen voor wat er zou gebeuren, maar tegelijk ging het soms zó snel, dat ik na het lezen wel met wat ronddraaiende vraagtekentjes boven mijn hoofd achterblijf.
 
Astrid heeft een hele prettige schrijfstijl. Haar hoofdpersonen zijn hartverwarmend en innemend. Met wat maffe personages en gebeurtenissen weet ze het verhaal luchtig en grappig te maken. Ik denk achteraf alleen wel dat het misschien een klein schepje mínder had gekund. Lein heeft het al druk genoeg met de capriolen rondom haar bedrijf en liefdesleven, ze houdt zich óók nog bezig met de stressvolle kinderwens van haar homoseksuele assistent, de geboorte van Didi’s kindje én een vreemde buurvrouw (een Amerikaanse golddigger die zojuist is verlaten door haar man). Eigenlijk is het allemaal best grappig, en maakt het Lein ook wel tot wie zij is, maar op een gegeven moment raakt het hoofdverhaal van zijn pad af en wordt de gekke buurvrouw ook opeens ‘uitgeschreven’. Hetzelfde lot wacht haar kortstondige avontuur in Amerika. Wat was dan eigenlijk de toegevoegde waarde hiervan, vraag ik me af?
 
De laatste paar hoofdstukken brachten me in een wervelende spanning: er gebeuren merkwaardige dingen die eigenlijk te onwerkelijk voor woorden zijn en opeens vallen er allerlei puzzelstukjes maar al te toevallig op hun plaats. Tegelijk heeft deze wending het verhaal 180 graden omgedraaid. Eigenlijk moet je dat maar gewoon met een korreltje zout nemen en lekker opgaan in het verhaal. Dat maffe tintje dat Astrid aan haar verhalen toevoegt bevalt me eigenlijk wel; het houdt je lekker vrolijk. Met een tevreden zucht sloot ik dan ook mijn boek. En koop ik weer een nieuwe scheurkalender om de dagen af te tellen tot het derde deel, waarin Iris aan het woord komt.. 

Ben jij fan van de boeken van Astrid Harrewijn?