De wonderen RECENSIE

Evelyne is op z’n minst gezegd een bijzondere vrouw: ze is erg in zichzelf gekeerd en houdt er een rauw, pessimistisch en niet altijd even realistisch wereldbeeld op na. Ze heeft een psychische aandoening die ze zelf omschrijft als ‘klokjes in haar hoofd’. Ze kan soms compleet omslaan en dan slechte dingen doen, waar ze zich vervolgens totaal niet schuldig over voelt. Dat is begonnen nadat haar vader op haar twaalfde haar geliefde hondje Lulu achter de auto bond en hem een paar kilometer met zich mee sleepte. Wat voor meisje Evelyne hiervoor was, of hoe ze had kunnen zijn zonder de ‘klokjes’ in haar hoofd, komen we nooit te weten, maar waar ze toe in staat is wordt wel in geuren en kleuren en op poëtische manier beschreven. 
Evelyne bewerkt haar moeder met een hamer, waarna het arme mens voor de helft verlamd is. Ze wordt op haar dertiende ontmaagd door een collega van haar vader, na hem wijs gemaakt te hebben dat ze zeventien is. In plaats van haar school af te maken gaat ze in een stripclub werken. Ze ontmoet goedsul Liuggi, die pizzabakker is, trouwt met hem en krijgt een dochtertje. Toch lijkt het haar allemaal niet te kunnen bekoren en gaat ze stiekem als escort werken. Daniel, een werkloze zelfbenoemde intellectueel en een klant van haar, wordt haar minnaar, maar ook haar geluk met hem is maar van korte duur. Eigenlijk houdt ze alleen van Lulu, die stierf na nog een jaar of twaalf op drie poten te hebben rondgehuppeld. Evelyne heeft een heel aparte manier van het omschrijven van haar gevoelens en ervaringen. Haar avonturen worden op eerlijke, rauwe manier beschreven. Hierdoor zou je haar geslotenheid en wreedheid bijna gaan begrijpen.

De Wonderen is een erg bijzonder verhaal dat op een bijzondere manier wordt verteld. Toch heeft het mij niet kunnen grijpen. Evelyne’s bipolaire gedrag zorgt ervoor dat ze eigenlijk nooit gelukkig kan zijn, want wat het ene moment het einde is kan ze het volgende moment haten. Die eigenschap krijgt op een gegeven moment een bepaalde voorspelbaarheid: het einde zag ik al ver van tevoren aankomen. Na de laatste, doorslaggevende gebeurtenis eindigt het verhaal vrij abrupt.

Het taalgebruik in het boek is een ding op zich: de ene keer poëtisch, surrealistisch en bijna filosofisch, de andere keer rauw op je dak, felrealistisch en bijna onbeschaafd. De manier waarop gebeurtenissen worden beschreven zijn apart en uniek. Maar het aparte, poëtische taalgebruik is soms zó onbegrijpelijk dat het verwart, terwijl het grove en oersimpele taalgebruik soms te recht voor zijn raap is en daardoor irriteert.

De Wonderen is een boek van uitersten en zeker geen standaard romannetje. Als je daarvan houdt, en daarbij heel wat grofheid, agressie en seksueel geweld kunt verdragen, is het zeker een aanrader.

Houd jij van een eerlijke, rauwe manier van schrijven in boeken?