Breek me RECENSIE

Na eeuwen van vervuiling is de wereld nog maar nauwelijks bewoonbaar. Het Herstel heeft de macht gegrepen met de belofte dat alles beter wordt, maar het tegendeel is waar. De meeste mensen leven in armoede. En een aantal heeft vreemde gaven ontwikkeld. Juliette vervloekt de hare: haar aanraking is dodelijk. Ze kan niemand aanraken, behalve haar vriendje Adam... en haar aartsvijand Warner, een belangrijke leider binnen Het Herstel.
 

In dit vervolg op het eerder verschenen Vrees me, zijn Juliette en Adam aangekomen in Omega Point, de geheime locatie van het verzet tegen Het Herstel. De mensen die hier wonen, hebben bijna allemaal een bijzondere gave. Niemand heeft echter zo’n krachtige gave als Juliette. Ze ontdekt dat ze niet alleen een dodelijke aanraking heeft; ze kan ook muren verpulveren en zelfs aardbevingen veroorzaken als ze heftige emoties voelt. Hiermee is ze een waardevolle aanvulling voor het verzet, maar voor haarzelf betekent het dat ze Adam niet meer kan aanraken zonder hem in gevaar te brengen. Hij is de enige van wie ze ooit heeft gehouden, maar haar gave maakt hun liefde onmogelijk. Met bloedend hart maakt Juliette het uit. Gelukkig heeft ze de beste afleiding ooit: Warners vader, de grootse leider van het Herstel, heeft een paar mensen van het verzet gegijzeld en hij wil Juliette als wisselgeld. 

Met gevaar voor eigen leven waagt Juliette zich in het hol van de leeuw. Wat wil Warners vader van haar? Ze krijgt de verrassing van haar leven: haar aartsvijand Warner is verliefd op haar. Als het verzet erin slaagt Warner te gijzelen, moet Juliette noodgedwongen veel tijd met hem doorbrengen. Tot haar eigen verbazing blijkt de lijn tussen liefde en haat erg klein. En Adam ontdekt op zijn beurt ook iets schokkends over Warner...

 

Breek me is geen chicklit, wel een dystopian novel over een toekomstige wereld, bijzondere krachten, gevaarlijke liefdes en een driehoeksrelatie. Hoewel het uitgangspunt van een meisje dat niemand kan aanraken intrigerend is, duurt het lang voordat het verhaal op gang komt. Juliettes verdriet om haar onmogelijke liefde voor Adam is (begrijpelijk) enorm, maar tegelijkertijd vertragen al haar gedachten en gevoelens hierover het verhaal. Ook de vele dialogen met Adam, die waarschijnlijk romantisch bedoeld zijn, zorgen eerder voor herhaling dan voor spanning. Eigenlijk komt het verhaal na 200 bladzijden pas echt op gang, als Juliette bereid is om mee te gaan op de geheime missies van het verzet. 

 

Het is bijna een opluchting als Kenji, één van de verzetsmensen, boos op haar wordt en zegt dat ze zichzelf bij elkaar moet rapen in plaats van alleen in een hoekje te treuren. De schrijfstijl van Tahereh Mafi draagt hier niet aan bij. Hoewel ze hier en daar uit de hoek komt met mooie zinnen, staat Breek me net als het eerste deel, Vrees me, weer bol van beeldspraak en metaforen. Wel mooi gevonden is dat sommige gedachten van Juliette, die ze van zichzelf niet mag denken, doorgestreept staan. Dit zorgt voor een bijzonder inzicht in haar gedachten. Voor liefhebbers van dystopian novels als De hongerspelen en Matched is dit echter niet de beste trilogie in het genre.

Wat is jouw favoriete dystopian novel?