Dromendochter RECENSIE

De zeventienjarige Karou is geen doorsnee studente. In eerste instantie zou je denken dat dit door haar opvallende uiterlijk komt, want met haar blauwe haar valt ze behoorlijk op in het straatbeeld van haar woonplaats, Praag. Maar Karou leeft een dubbelleven. Wanneer ze niet bezig is met haar studie kunstgeschiedenis, voert ze allerhande mysterieuze klusjes uit voor Brimstone. Ondanks zijn monsterlijke uiterlijk (hij heeft het lichaam van een man, de kop van een ram en de poten van een leeuw), is hij de enige soort vader die Karou kent. Samen met drie andere Chimaera - magische wezens die gedeeltelijk mens, gedeeltelijk dier zijn - heeft hij het meisje opgevoed. Karou spreekt een heleboel talen en niet alle talen die ze kent zijn menselijk. Haar opvallende blauwe lokken zijn niet geverfd, maar natuurlijk... of bovennatuurlijk? Karou vraagt zich dan ook af wie ze eigenlijk is en vooral waar ze vandaan komt. En ze staat op het punt om daar achter te komen....

Een van de sterkste punten van het boek is Karou. Ze is anders dan andere vrouwelijke hoofdpersonages die je meestal in dit type Fantasy-boeken tegenkomt. Karou weet van zichzelf dat ze geen doorsnee type is, misschien kun je haar zelfs wel een buitenbeentje noemen, maar dit is niet iets waar ze echt mee zit. Ze is slim en gaat weinig uit de weg. Wat Dromendochter ook heel leuk maakt zijn de perspectiefwisselingen. Hoe het precies werkt kan ik niet verklappen, maar je krijgt het verhaal niet alleen vanuit Karou’s ogen te zien.

Ik was zelf een beetje teleurgesteld door het einde van het boek, vooral omdat ik heel erg nieuwsgierig ben naar de afloop van het verhaal en dát kom je in dit deel niet te weten. Het voordeel hiervan is natuurlijk dat je nog even vooruit kunt. Het zal vast niet lang duren voordat je Dromendochter in de bioscoop kunt gaan zien, want de rechten van het boek zijn gekocht door Universal. Ik ben benieuwd!

Houd jij van Fantasy-boeken?