Wensmoeder RECENSIE

Als je in de gelukkige omstandigheid bent dat je ‘zomaar’ zwanger wordt en een kindje krijgt, is dat andere verhaal een ver-van-je-bed-show. Dat verhaal waarbij je opeens te maken krijgt met termen als ‘cryo’, ‘decapeptyl’ en ‘miskraam’.

In Wensmoeder schrijft Nanda Broer over de kinderwens van haar en haar man. Ze blijkt een ziekte te hebben, waardoor ze een zwangerschap niet kan voldragen. Ze vertelt over haar lijdensweg met onder andere twee vroeggeboortes. Maar ze vertelt ook over onbegrip uit haar omgeving. Goedbedoelde adviezen dat ze het maar moesten opgeven om ouders te willen worden, dat samen maar een mooi leven moesten gaan opbouwen. Goedbedoeld, maar een overduidelijk teken van mensen die het niet begrijpen. Mensen die waarschijnlijk zelf heel gemakkelijk zwanger werden, op het moment dat de kinderwens begon te spelen.

Nanda schrijft goudeerlijk over al deze emoties. Ze vertelt in haar voorwoord dat ze geen gemakkelijk persoon is geweest in die jaren. Wanneer je haar verhaal leest, dan vergeef je het haar, want dit gun je niemand.

Als vriendin Tineke aan Nanda aanbiedt om draagmoeder te zijn, voel je een beetje Nanda’s geluk. Nanda en haar man hebben een grens getrokken hoever ze kunnen en willen gaan om een eigen kindje te krijgen. Maar deze grens ligt verder dan anderen wellicht zouden willen gaan.

Onherroepelijk bekruipt je tijdens het lezen een onheilspellend gevoel: hoe ver moet je gaan om je doel te bereiken? Het is voor Nanda en haar man de énige optie. En als je zo graag een kindje wilt, dan is veroordeling van derden niet wenselijk. Je probeert jouw eigen geluk te maken en hoe je dat geluk probeert te behalen, is jouw keuze. Het is een verhaal over rauwe pijn en stil verdriet. Maar ook over moed, kracht en positiviteit. Het steeds neergemaaid worden, maar toch blijven opstaan.

Het is een verhaal over een oergevoel en oerkracht. De oerkracht van Nanda om te blijven vechten voor haar diepste wens: moeder zijn.

Hou je van het lezen van levensverhalen?