Breekbare uren RECENSIE

Wanneer ik Breekbare uren moet omschrijven, is het eerste wat me te binnen schiet: ‘literatuur''. Het doet me denken aan de literatuur die ik op de middelbare school moest lezen bij Nederlands, Duits, Engels of Frans: mooie en soms ingewikkelde verhalen met af en toe nog mooiere en ingewikkeldere woorden. Dit verhaal is droevig en realistisch en is op een hele mooie manier beschreven. Met mooi bedoel ik dan vooral taalkundig mooi. Cohen beschrijft op een beeldende manier hoe verschillende gezinsleden omgaan met het verlies van een van de gezinsleden.

Ondanks dat ik al een aantal keer het woord mooi heb genoemd, had ik met dit boek toch een soort haat-liefde verhouding. Aan de ene kant heb ik af en toe echt genoten van de manier waarop Cohen haar verhaal doet, maar aan de andere kant moest ik er steeds wel echt mijn hoofd bij houden, wat niet altijd even gemakkelijk was. Daarnaast stonden er ook een aantal woorden in waar ik nog nooit van gehoord had en waar ik toch echt mijn woordenboek voor bij moest halen.

Breekbare uren is een prachtig boek als je van taal houdt, van een beeldende manier van schrijven en van een niet alledaags verhaal. Wanneer je echter op zoek bent naar een lekker luchtig boek waarbij je je verstand op nul kunt zetten, ben je bij dit boek aan het verkeerde adres.

Lees jij veel literatuur, of hou je het toch liever bij een luchtig boek?