Kind van het oerwoud RECENSIE

Als klein meisje wordt Marina Chapman achtergelaten in de jungle door twee vreemde mannen. Ze weet niet waar ze is, en al helemaal niet hoe ze eruit komt. De eerste dagen wacht ze wanhopig op iemand die haar komt halen, maar na een aantal dagen geeft ze deze hoop op. Ze zal zichzelf moeten redden. En zo sluit ze zich aan bij een groep kapucijnapen en kopieert ze hun gedrag. Vijf jaar later heeft ze elk besef van mens-zijn verloren. Ze eet als de apen, speelt als de apen, klimt als de apen en communiceert zelfs als de apen. Wanneer ze eindelijk gewend is aan het leven in de jungle, wordt ze ontdekt door jagers en meegenomen naar de bewoonde wereld. De vreemde wereld buiten het oerwoud maakt haar bang, waardoor ze uiteindelijk als straatkind gaat leven.

Vele jaren later is Marina Chapman een “normaal mens” geworden. Ze woont in Engeland, in een normaal huis met haar man en twee dochters. Haar verhaal is opgeschreven door haar jongste dochter Vanessa, die hun familie-erfgoed vast wilde leggen.

Wow, wat een indrukwekkend verhaal! Ik kan er maar niet bij dat een meisje op zo’n jonge leeftijd kon overleven in de jungle. En wat lijken wij eigenlijk veel op onze voorouders. Je zou denken dat een levensverhaal nogal saai opgeschreven is, maar dat was totaal niet het geval. Er zat spanning in, verdriet, maar ook geluk, liefde en blijdschap. Zo vond ik het geweldig om te lezen dat ze kon communiceren met de apen, en dat ze haar in de groep opgenomen hadden. En zo schrok ik er net zo goed van hoe jagers te keer kunnen gaan in zo’n oerwoud, en bereid zijn ieder plantje en beestje te verwoesten voor geld. Het is interessant om te lezen hoe zo’n “apen-meisje” struggled in de wereld die ons zo vertrouwd is. Een boek dat zeker indruk op mij heeft gemaakt.

Kun jij je voorstellen hoe het zou zijn om op te groeien tussen de apen?