Huisje boompje feestje RECENSIE

Jill Mansell heeft al zó veel (leuke) boeken op haar naam staan, dat ik me afvroeg of het nog wel mogelijk zou zijn voor haar om weer een verfrissend en verrassend verhaal neer te zetten. Maar deze vraag kan ik beantwoorden met een ja. Ze blijft me nog steeds verrassen met haar boeken.

Huisje boompje feestje gaat over Dex, een snelle (en knappe) zakenjongen. De meisjes liggen aan zijn voeten en hij lijkt alleen maar aan zichzelf te denken. Lang leve de lol, is zijn motto. Vooral géén verantwoordelijkheidsgevoel. Maar zijn leven komt ineens drastisch op z’n kop te staan, als hij door een tragische gebeurtenis de verantwoordelijkheid krijgt over een baby. Daar kan hij toch helemaal niet voor zorgen? Daarnaast volgen we striptekenares Molly uit het kleine dorpje Briarwood. Ze lijkt altijd aangetrokken te worden door foute mannen. Zo ook nu weer: haar nieuwe, knappe buurman Dex. Maar het kan natuurlijk nooit iets worden met deze rokkenjager, die nog een baby blijkt te hebben ook. Maar toch is er die aantrekkingskracht…

Het boek bevat meerdere verhaallijnen, wat leuk en afwisselend was en wat ervoor zorgde dat je gedurende het verhaal steeds meer puzzelstukjes op zijn plaats kon leggen en waardoor je stapje voor stapje - en vanuit meerdere perspectieven - naar een climax toewerkte. Als de spanningsboog even verslapte door een aantal ietwat voorspelbare gebeurtenissen (wat in mijn ogen bij een chicklit geoorloofd is), werd deze vrij snel weer aangespannen door een aantal onverwachte gebeurtenissen. Zo zaten er een paar wendingen in het verhaal, die ik echt niet aan had zien komen. En dat leest fijn en houdt je bij de les. Er was wel een verhaallijn in het boek waar ik wat minder mee had. Dat was het verhaal van Henry. Je leert hem onvoldoende kennen en alles lag er té dik bovenop naar mijn smaak. Voorspelbaarheid is één ding, maar onwaarschijnlijkheid een ander. Je kunt best een bepaalde aantrekkingskracht voelen bij iemand die je voor het eerst op een foto ziet, maar zó erg? In mijn ogen niet. Maar misschien heb ik het volledig mis en zijn er mensen die dit zelf hebben meegemaakt en die hier wel over mee kunnen praten. Ik vond zijn verhaal in ieder geval niet echt een toevoeging aan het geheel.

Jill Mansell heeft een prettige schrijfstijl en de personages kwamen overtuigend over. Zelfs het verhaal van tiener Amber. Ik merk het maar al te vaak dat een volwassen auteur wil schrijven vanuit het oogpunt van een tiener en hier volledig de plank mee misslaat. Verkeerde woordkeuze is hier meestal een oorzaak van. Ze proberen te hard en proppen het verhaal vol met ‘hippe’ woorden. Maar Jill doet hier gelukkig geen krampachtige poging toe. Misschien dat haar dochters hierbij geholpen hebben.

De enige kanttekening die ik nog wil maken is dat ik niet helemáál bevredigd was na het dichtslaan van het boek. Ik wil hier niet te veel over uitweiden, want ik ben bang voor spoilers. Het enige wat ik zeg is dat de puzzelstukjes een beetje té netjes in elkaar pasten. Een beetje zoals die Amerikaanse acteurs met té perfect witte tanden. Daar hou ik niet van.

Huisje boompje feestje is een leuk boek, met een verfrissend verhaal. Je leest er als een speer doorheen. Een ideaal vakantieboek als je het mij vraagt! Als je zin hebt in een feelgood roman, dan wijzen al mijn vingers in deze richting.

Wat is jouw favoriete Jill Mansell-boek? En waarom?