De mooiste stukken over seks RECENSIE

Als fan van het eerste uur van Daphne Deckers ben ik erg benieuwd naar dit boekje. Vroeger waren haar stukken licht, vermakelijk en grappig, vaak over haar toen nog jonge kids. Maar op een gegeven moment werden haar columns minder, met veel gezeur en geneuzel, over allerlei onderzoeken of over haar verontwaardiging over haar hatemail - kortom veelal negatief. Gelukkig lijken ze de laatste tijd weer positiever te worden, meer over haar kids en luchtiger. Ik vroeg me dus erg af hoe deze bundel zou zijn. Bovendien is de prijs ervan aantrekkelijk (€ 6,95). Zal het dat ook echt waard zijn? Voor dat geld kan ik natuurlijk ook twee biertjes op het terras gaan drinken (of in deze herfstige tijden beter een warme chocolademelk met een stuk taart)…

In zeventien verhalen leert Daphne ons iets over seks: over vreemdgaan, ‘het’ formaat, hoe vaak mannen dan wel vrouwen aan seks denken, enzovoort. Die wijsheid komt vooral uit theorieën, proefschriften, enquêtes en onderzoeken (frappant eigenlijk hoeveel ‘hoogstaand’ onderzoek er naar seks wordt gedaan, maar dat terzijde…). Heel af en toe deelt Daphne Deckers ons haar eigen ervaring.

De titel geeft al aan waar het over gaat: De mooiste stukken over seks. Mooi zijn de stukken echter helemaal niet. Alhoewel het vlot geschreven is en als een trein leest, is de toon zeurderig, overdreven en enorm oordelend (vooral over kerels). Het boekje barst van de flauwe woordspelingen (‘gehakstaaf tussen haar twee broodjes’), vergelijkingen (‘voorspel is als een hamburger: drie minuten aan elke kant en drie aan de andere kant’) en non-sense (‘Roomijs met een hoge beschermingsfactor – zou dat geen goed idee zijn?’). Het wordt super annoying als je dat eenmaal doorkrijgt. Het lijkt alsof het voor haar moeilijk is om een verhaal rond te breien, dus het slot is vaak ver gezocht en storend, vol niet-grappige grapjes. (En dat terwijl het - voor een man - zo makkelijk is. Je roept gewoon: 'Liefje, kun je onder de lakens nog effe verder zuigen?').

Uiteindelijk neemt al die gemaakte flauwe spot de vaart weg en gaan je haren er recht van overeind staan. Schrijven kan ze wel, alleen moet ze het maken van grappen maar aan iemand anders overlaten. Beter kan ze dichter bij zichzelf blijven. Dat is een keuze natuurlijk - hoeveel wil je van jezelf blootgeven? - maar juist die spaarzame stukken zijn puurder, diepgaander en dus veel fijner om te lezen.

Had ik nou toch maar voor dat stuk taart met warme chocomel gekozen…

Wat vind jij van de columns van Daphne Deckers?