Blauw voor Leonore RECENSIE

Sinds Esmeralda’s zus Leonore op zee verdween, is niets meer hetzelfde. Haar moeder zwijgt, of speelt driftig op de piano. Haar vader loopt op zijn tenen door het huis. Esmeralda weet niet waar ze heen moet met haar verdriet, terwijl haar schuldgevoel met de dag groter wordt: zij zou op Leonore letten toen ze verdween. Dan krijgt ze van haar vriend Alex een notitieblok, waarin ze haar gedachten en gevoelens kan opschrijven. Esmeralda begint Leonore te schrijven, en geeft haar elke dag een paar nieuwe zeewoorden, totdat alle zeewoorden op zijn en ze Leonore voorzichtig kan loslaten, vrij als een zeemeermin.

Het verhaal is vanuit de derde persoon beschreven. Dat vind ik jammer; wanneer het vanuit de eerste persoon zou zijn geschreven zou het verhaal nog aangrijpender zijn geweest. De schrijfstijl van dit boek is poëtisch en mooi in zijn eenvoud met zinnen als "Ik heb je opnieuw verzonnen" en "Nooit meer is voor altijd". Het omslag is krachtig en aansprekend in zijn eenvoud, en sluit goed aan bij het verhaal.

Blauw voor Leonore is een ontroerend jeugdboek over schuldgevoel, hoop en afscheid nemen voor kinderen vanaf tien jaar.

Vond jij dit boek ook ontroerend?