De troost van een warm visje RECENSIE

Na de toch wat teleurstellende Huisvrouwmonologen ben ik nu, na het lezen van De troost van een warm visje, weer helemaal fan van Sylvia Witteman. Naast bewondering voel ik soms ook wel een beetje jaloezie, want wat kan die vrouw schrijven! Het zit hem vooral in de bijvoeglijk naamwoorden, waar ze mee weet te verbazen. Een wapperende, in het felle zonlicht rap vergelende Telegraaf bijvoorbeeld. Een met religieuze inzet opgemaakte vrouw. Een tobberige, obese Sovjet-oma. Een voornamelijk op misverstanden gebaseerd gerecht. Onrendabele munttheemoeders.

De troost van een warm visje gaat over van alles: gedoe met huisdieren, kinderen en hun schoolperikelen en voetbalclubs, afgeluisterde verhalen op straat, vakanties naar bungalowparken en all inclusive resorts, het kopen van verf in de doe-het-zelf-zaak, kunst en cultuur, huishoudelijke beslommeringen en de belevenissen bij het winkelen. Heel herkenbaar allemaal! Sylvia is kritisch, vooral over vrouwen die hun fiets versieren met plastic klimop en mensen die ten tijde van het nieuws over Friso boos waren dat As the World Turns niet doorging. Ze zet je op een grappige manier aan het denken over dingen. Denk bijvoorbeeld aan een briefje op een winkeldeur met ‘door omstandigheden gesloten’. Zijn er niet altijd omstandigheden?

Dit boek inspireert je vooral om eens wat meer om je heen te kijken en te luisteren als je op pad bent. Hoe vaak ik me ook in bussen en trams bevind en in winkels sta te wachten: nooit zie ik de dingen die Sylvia wel opvallen en nooit hoor ik de gesprekken die zij wel hoort. Eens kijken of dat verandert als ik beter oplet! Ze schetst mensen en dingen op een treffende manier waardoor je het allemaal levendig voor je ziet. Dit boekje laat je hardop schateren, een hilarische middag of avond is gegarandeerd!

Wat vind jij van de verhalen van Sylvia Witteman?