Voor ik afscheid neem RECENSIE

Susan staat midden in het leven en werkt hard als journaliste. Ze leeft het snelle leven en heeft weinig tijd om stil te staan bij ongemakken. Maar haar man John, die haar kent als geen ander, merkt eerder dan zijzelf op dat er vreemde dingen gebeuren: haar manier van praten en bewegen verandert, wordt moeizamer… als op een gegeven moment een van haar handen is verschrompeld, dringt ook bij Susan het besef door dat er iets aan de hand is. Het duurt een tijd voordat de diagnose ALS wordt gesteld: een spierziekte waarbij je geest en zintuigen intact blijven, maar je lichaam steeds meer beperkingen krijgt. Uiteindelijk ook beperkingen als ademen en slikken. In de laatste fase zit je eigenlijk gevangen in je eigen lichaam. Genezing is (nog) niet mogelijk: Susan beseft dat ze hieraan gaat overlijden. Dat is voor haar het startpunt van een plan: alles doen wat ze nog wil doen! Ze maakt reizen over de hele wereld om haar dierbaren mooie herinneringen mee te geven, ontmoet haar biologische moeder en de familie van haar biologische vader, krijgt nesteldrang (en laat het hele huis schilderen en een speciale palmhut in de tuin bouwen), en niet te vergeten: ze schrijft dit boek, dat zelfs verfilmd wordt!

Voor ik afscheid neem is een boek dat nog lang in je gedachten blijft hangen. Het is een verhaal over loslaten en vasthouden tegelijk. Loslaten van het werk waar ze zoveel van houdt, van haar zelfstandigheid, van het leven, van haar man en kinderen. Susan leert om hulp van anderen te accepteren en leert veel lieve, inspirerende mensen kennen. Het inleveren van haar zelfstandigheid gaat zover dat het in het begin vernederend voelt als anderen haar met de kleinste dingen moeten ondersteunen. Maar ze houdt ook vast: aan haar reisplannen met iedereen die haar lief is, om alles nog te zien en doen wat op haar lijstje staat. Aan haar plannen voor het huis, om haar gezin goed achter te laten. En aan haar voornemen om dit boek af te ronden, ook al heeft ze op het laatst nog maar één goed werkende vinger over. Het belangrijkste is dat ze leert accepteren dat dingen gaan zoals ze gaan, en om daar het beste van te maken. Susan blijft kijken naar wat ze nog wél kan!

Vantevoren zag ik een beetje op tegen het lezen van dit boek: ik was bang dat het heel somber en triest zou zijn. Maar niets is minder waar. Dit is een zeer goed geschreven, positief verhaal dat je blijft boeien. Je krijg meer inzicht in de belevingswereld van iemand die ernstig ziek is en haar omgeving.

Vond jij dit ook zo'n bijzonder (mooi) boek?