Wat Odette niet vertelde (maar James allang wist) RECENSIE

Wat Odette niet vertelde (maar James allang wist) gaat over de Supremes, drie vriendinnen genaamd Odette, Clarice en Barbara Jean, die al van jongs af aan elke zondag na de kerk samenkomen in restaurant ‘Earl’s All You Can Eat’. Je volgt de vriendinnen in hun volwassen jaren en blikt (door de ogen van Odette) terug op hun jeugd, waarin ze alle drie de nodige problemen, drama en verkeerde keuzes hebben gekend, in een tijdperk waarin rassendiscriminatie en segregatie nog vers in het geheugen ligt. De vriendinnen hebben elkaar ondanks hun totaal verschillende karakters altijd door dik en dun gesteund. En een aantal gebeurtenissen in het heden laat blijken dat ze ondanks alles nog steeds voor elkaar door het vuur zullen gaan.

Ik vond Wat Odette niet vertelde (maar James allang wist) een heel goed boek, maar ik had wel echt even tijd nodig om in het verhaal te komen. Er komen zoveel verschillende karakters in voor - omdat je een kijkje krijgt in het leven van alle drie de vriendinnen - dat ik in het begin soms echt even niet meer wist wie nu wie ook alweer was. Ook moest ik een beetje wennen aan de vertelwijze die soms wat ouderwets aandeed. Natuurlijk is dit juist realistisch, omdat je het verhaal leest door de ogen van een oudere vrouw, ik moest er gewoon even aan wennen - en af en toe wat woorden opzoeken: zo kon ik me echt geen voorstelling maken bij een Plataan, wat voor soort boom het precies is, maar deze heeft best een belangrijke rol in het geheel. Tot slot zorgden het feit dat één van de drie vriendinnen met geesten kon praten en dat religie een grote rol leek te spelen in het verhaal ervoor dat ik het gevoel had dat het boek mij niet echt zou kunnen raken. Maar daar zat ik mooi naast! Want als je hier eenmaal doorheen bent en je echt in het verhaal zit, dan wil je alleen maar doorlezen!

Wat ik erg knap vind van de schrijver is, dat ondanks het feit dat er zoveel ellendige dingen gebeuren in het verhaal, alles toch met een lach geschreven lijkt. De ernst van de situatie komt zeker wel op je over, er is geen sprake van verheerlijking, maar de manier waarop het verhaal geschreven is maakt dat het niet te zwaar op de maag ligt en dat er ook voldoende humor in het boek voorkomt (de stomme waarzegster Madame Minnie toverde bijvoorbeeld regelmatig een glimlach op mijn gezicht). Ik heb geen doos tissues nodig gehad bij het lezen van het boek, maar het verhaal greep me wel aan en zal me voorlopig niet meer loslaten.

Het zinnetje ‘Terug naar de sfeer van Een keukenmeidenroman’ op de voorzijde van het boek, heeft bij mij van tevoren alleen wel wat verkeerde verwachtingen gecreëerd. Te hoge verwachtingen niet, want het verhaal heeft zich op zijn eigen wijze toch wel echt in mijn hart gesloten. Door het zinnetje had ik alleen verwacht dat de focus van het verhaal meer op discriminatie en slavernij zou liggen en dat was niet het geval. Dit is natuurlijk geen probleem, je moet alleen even omschakelen. Misschien dat een andere verwoording van de zin beter zou zijn geweest, want ik begrijp wel degelijk waarom ze de vergelijking met Een keukenmeidenroman wilden maken. Ik denk ook zeker dat liefhebbers hiervan, of van bijvoorbeeld de bioscoopfilm The Butler, dit echt een goed boek zullen vinden. Ik wel in ieder geval wel!

Wat vond jij van het boek Wat Odette niet vertelde (maar James allang wist)?