Recensie: Ripper RECENSIE

De eigenzinnige en alleenstaande moeder Indiana Jackson woont samen met haar dochter Amanda in het hartje van San Francisco en verdient haar kost door middel van aromatherapieën en het geven van massages. Ze heeft niet veel in haar bezit, maar heeft genoeg aan de liefde die ze deelt met de mensen om haar heen, waarvan twee in het bijzonder: Allan Keller, een rijke kunstliefhebber, en Ryan Miller, een ex-militair. Terwijl haar moeder haar liefdesleventje uitpluist, wordt dochter Amanda bezig gehouden door hele andere zaken. Zo heeft ze samen met nog een paar mensen het ripper-spel opgezet, waarvan zij de leider is. Met een grote interesse voor de duistere kant van het leven én haar kameraden van het spel, proberen ze moorden uit de 19e eeuw op te lossen. Maar dit spel wordt al snel realiteit wanneer er een reeks afschuwelijke moorden worden gepleegd in de woonplaats van Amanda. De politie weet er geen raad mee, en ‘de rippers’ besluiten om hun op dat moment nog fictieve spelletje, naar een hoger level te tillen. Ze gaan zich bezighouden met de gevaarlijkste zaak sinds tijden.

Meestal ben ik niet zo geïnteresseerd in thrillers. Ze zijn vaak lastig om te volgen en van de gruwelen krijg ik nachtmerries. Toch koos ik ervoor om dit boek te lezen, omdat de cover me nou eenmaal aansprak. Ik besloot de thrillers een tweede kans te geven. En wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb. Wat was dit boek gaaf om te lezen! Met spannende boeken heb ik altijd de neiging om mezelf als een rechercheur te gedragen. Ik wil er zo vroeg mogelijk achter komen wie de dader is, en zo ook bij dit boek. Ik ben zo’n tien keer van verdachten geswitched, en ik had het uiteindelijk geen één keer bij het rechte eind. Dat is voor mij een teken dat het boek goed geslaagd is. Want als schrijfster wil je dat het einde een grote shock is. Nou dat is Isabel Allende zeker gelukt, want na het lezen van de laatste bladzijde bleef ik perplex achter.
Wel moet ik toegeven dat de spanning alleen op het einde goed te voelen was. Gedurende het boek was die er ook wel, maar in mindere mate. Het was vooral nieuwsgierigheid die mij verder deed lezen en bij een thriller zie ik toch liever de spanning als drijfveer. Hoewel er ontzettend veel personen voorkomen in het boek, weet de schrijfster er toch voor te zorgen dat je van ieder persoon een duidelijk beeld hebt. Dat vind ik heel knap, want wanneer er in een boek meer dan tien personen vermeld worden, houd ik ze meestal niet meer uit elkaar. Dat is me bij dit verhaal wel gelukt. En geloof me, het aantal karakters dat ik telde in dit boek, zijn er minimaal dertig.

Kortom, een geweldig in elkaar gezet verhaal met een ondenkbaar einde, die door spanning en vooral nieuwsgierigheid gedreven wordt.

Wat vind jij van Thrillers?