Recensie: Illusie

Hartkloppingen... check. Klamme handjes... check. Hyperventilatie... check. Nee, ik ben niet aan het checken of ik verliefd ben. Dit is allemaal het resultaat van de mega-spannende thriller van Andrew Mayne.

Het verhaal trok me al aan vanaf het moment dat ik leerde dat de auteur een verleden heeft als illusionist. Toch bereidde dat me nauwelijks voor op de wonderbaarlijke thriller die me te wachten stond. Het verhaal kwam een beetje langzaam op gang, dat moet ik toegeven. Ik beken, toen ik net begon te lezen kwam het verhaal me eigenlijk iets te langzaam op gang. Pas vanaf het moment dat het eerste slachtoffer werd gevonden nam het tempo, en de hoeveelheid adrenaline in mijn lijf, toe. Meteen word je geconfronteerd met een misdrijf met een ontzettend hoog 'WTF-gehalte'. Ik was dan ook maar wat dankbaar voor FBI-agent Jessica Blackwood, de hoofdpersoon van het verhaal. Zij wist de onmogelijke stunts van de moordenaar, die ook wel de Tovenaar wordt genoemd, kundig te ontkrachtten.
Behalve haar kennis van zaken zijn er nog veel meer dingen die van Jessica een geweldig hoofdpersoon maken. Sowieso vond ik het erg leuk om steeds stukjes over haar jeugd te lezen, waarin ze wordt opgeleid tot illusionist door haar vader en grootvader. Die stukjes vulden het verhaal op een erg sterke manier aan.

Het verhaal ontwikkelt ook al heel snel een soort van 'race tegen de klok'. Maar ik heb werkelijk nog nooit eerder een thriller gelezen waarbij het oplossen van de puzzel zo moeilijk was als in Illusie. Je proeft werkelijk van de kennis van zaken van de auteur en dat maakt dit boek extra levendig en krachtig.

Ik kan alleen maar hopen dat Jessica Blackwood nog veel meer avonturen te wachten staan, want ik ben helemaal verslaafd!

Wil je dit boek graag lezen?