Recensie: De Laatsten RECENSIE

Het is hartje winter, Sams moeder moet overwerken en hijzelf besluit naar de pizzeria te gaan als ineens een witte mist tevoorschijn komt. Als Sam vervolgens wakker wordt in een steegje zijn al zijn herinneringen vaag en weet hij niet waar hij is. Dan blijkt dat op slechts een paar anderen na, de hele stad verlaten is. En het handjevol mensen dat de witte mist wel overleefd heeft, is bijna allemaal gek geworden. Samen met de oudere Harry, diens hond Athos en de gekke, vrolijke Yvette gaat hij op zoek naar zijn moeder en naar antwoorden.

 

Uitgeverij Clavis weet het op de een of andere manier voor elkaar te krijgen telkens weer met prachtige en bijzondere covers op de proppen te komen. De Laatsten is daarin zeker geen uitzondering. Alleen al vanwege de prachtige cover wilde ik dit boek graag lezen. Ook naar het verhaal was ik nieuwsgierig: een jongen die na het verschijnen van een witte mist ineens bijna alleen op de wereld is en vervolgens op zoek gaat naar antwoorden? Dat klinkt veelbelovend!

 

Ik was dan ook behoorlijk teleurgesteld toen dit boek niet helemaal bleek te zijn wat ik gehoopt had. Het verhaal begon veelbelovend met de verstikkende witte mist en Sam die daarna tijdelijk zijn geheugen kwijt is en niet meer weet waar hij is. Al snel ging het voor mij echter bergafwaarts toen er allerlei gekke figuren op het toneel kwamen en er dingen gebeurden die ik ofwel niet kon volgen, ofwel maar raar vond. Ik had verwacht dat dit boek serieuzer zou zijn. 

 

Aan het einde van het verhaal komen de vreemde personages en gebeurtenissen door een plotwending  in een ander licht te staan. Ook worden de dingen die Sam meegemaakt heeft, inclusief de witte mist, ineens duidelijk. Quinn gaf me met het einde van De Laatsten toch nog waar ik op zat te wachten. Het is dan ook dankzij deze interessante twist dat ik het boek met een positief gevoel dichtsloeg.