Recensie: Mijn man en mijn minnaars RECENSIE

Rinaldi, journaliste van huis uit, debuteert met dit zeer persoonlijke boek. Toen ze begin veertig was, werd haar duidelijk dat ze nooit moeder zou worden omdat haar man geen kinderen wilde. Geen kinderen, dan maar minnaars. Rinaldi dwingt haar man tot een open huwelijk. Een jaar lang krijgt ze de kans alles uit te proberen waarover ze ooit op seksueel vlak heeft gefantaseerd. Ze gaat doordeweeks in een eigen appartement wonen en meldt zich aan bij een datingsite. In het weekend is ze gewoon thuis bij haar man. Maar is het na een jaar nog wel mogelijk terug te gaan naar de oude situatie? En waar is Rinaldi eigenlijk naar op zoek?

Mijn man en mijn minnaars van Robin Rinaldi wordt aangekondigd als de Vijftig Tinten Grijs-versie van Eet, Bid, Bemin. Dat maakt nieuwsgierig. En gezegd moet worden: Rinaldi heeft een vlotte pen en vertelt openhartig over haar seksuele ontdekkingstocht. Maar verwacht geen meeslepende roman. Daarvoor is Mijn man en mijn minnaars daadwerkelijk teveel een zelfhulpboek – en met name in de betekenis van het woord dat het experimenteren en het opschrijven van haar verhaal Rinaldi zelf geholpen moeten hebben.

Misschien stond Rinaldi’s verhaal te ver van mij af om er helemaal door meegesleept te worden. Ik begreep haar altijd even goed en kon ook haar mijmeringen niet altijd even goed volgen. Die passages maken Mijn man en mijn minnaars enigszins droog. Toch zet Rinaldi’s verhaal aan het denken. Ze stelt zichzelf vragen die veel vrouwen zichzelf wel eens (kunnen) stellen en prikkelt de zintuigen met de zonder schroom beschreven seksuele avonturen. Verwacht geen Anastasia-en-Christian-verhaal, maar gewoon het eerlijke relaas van een dappere vrouw. Door die bril is Mijn man en mijn minnaars de moeite waard – en zal het je misschien nog verrassen.