Recensie: De laatste wilde dieren RECENSIE

De twaalfjarige Kester Jaynes zit al zes jaar opgesloten in Spectrum College. Al sinds de dood van zijn moeder heeft hij geen woord meer gesproken. Alleen in zijn gedachten praat hij soms tegen het ongedierte dat zijn kamer binnendringt, de enige dieren die nog in leven zijn nadat de ziekte van Het Rode Oog alle dieren doodde. Op een dag gebeurt er iets wonderlijks: een kakkerlak begint tegen Kester te praten. En voor Kester het weet, wordt hij door een hele groep dieren uit zijn kamer bevrijdt en staat hij buiten de muren van zijn gevangenis. De laatst overgebleven dieren hebben hem nodig: hij moet hen redden. Een spannende reis met een edelhert, een wolfsjong, een troep duiven en de kakkerlak begint.

 

De laatste wilde dieren is het eerste deel van een trilogie van auteur Piers Torday. Het tweede deel won de Guardian children’s fiction prize 2014. Het is even wennen, de wereld van Kester. Hij is weggehaald bij zijn vader en zit opgesloten in een soort jeugdinrichting – en hij heeft geen idee waarom. Zowel de volwassenen als de kinderen in de inrichting zijn buitengewoon gemeen. De mensen leven van kunstmatig voedsel, formula, omdat er geen dieren meer zijn en daardoor ook de natuur uit balans is geraakt. Doordat er snel actie in het verhaal zit, word je ondanks de vreemde wereld meteen het verhaal in gezogen, je wilt blijven doorlezen.

 

De dialogen van de dieren worden tussen sterretjes aangegeven, zodat duidelijk is wat dierentaal is en wat niet. Sommige van die dialogen (vooral die van de zogenaamd domme witte duif en de opschepperige kakkerlak), zijn echter eerder irritant dan grappig. De ‘bad guys’ in het verhaal zijn in dit eerste deel vlakke personages, wellicht dat zij en hun beweegredenen in de vervolgdelen meer diepgang krijgen. De laatste wilde dieren is een spannend en dystopisch avontuur over een jongen met een bijzondere gave, een stel dappere dieren en de impact van de mens op de natuur.