Recensie: W.O.L.F. RECENSIE

“Say no to impunity”

Boris O. Dittrich komt in 2016 met zijn nieuwe thriller W.O.L.F. waarin hij een spannend verhaal vertelt, afgezet tegen het groeiende extremisme in Berlijn. Op mooie wijze verweeft hij elementen uit zijn eigen leven met het fictieve verhaal rondom de extremistische groep W.O.L.F. Ondanks dat het boek veel clichématigheden bevat, boeit het verhaal.

Dittrich start zijn verhaal op de geijkte manier: er wordt een hoofd gevonden, maar wie de moord op zijn geweten heeft, blijft onduidelijk. Via een cliffhanger ga je terug naar de periode voor de moord. Je maakt kennis met Milos en Amnon, een homostel dat naar Berlijn trekt. Opvallende gelijkenissen met Dittrichs eigen leven kunnen hier getrokken worden: Dittrich is getrouwd met een Israëlische glaskunstenaar en trok in 2013 met zijn man van New York naar Berlijn om als advocaat te gaan werken, net zoals Amnon en Milos. Amnon heeft traumatische ervaringen met Duitsland en lijkt naar Berlijn te gaan om zijn verleden te kunnen verwerken: “In de oorlog hebben ze ons als beesten behandeld. Nee, nog erger dan beesten, nog veel erger.” Dittrich maakt je nieuwsgierig: in hoeverre ging zijn eigen man naar Duitsland om zijn verleden te verwerken?

Dan verschijnt Gerhard. De ultra clichématig neergezette agent – een man met een ex-vrouw, nauwelijks contact met kinderen, een workaholic, heeft altijd gegrepen naar rookwaar en alcohol - moet samen met de Turkse Fatima, op wie hij eigenlijk een oogje heeft, het probleem in Berlijn oplossen: er is een rel geweest in bij synagoge en het extremisme bloeit op. Al snel wordt zijn leven overhoop gehaald wanneer verloren zoon Christian arriveert en een stage begint bij advocaat Milos.

Ook Gerhards pleegzoon Wolfgang krijgt een rol toebedeeld. Vrijwel direct wordt duidelijk dat Wolfgang zich bij de extreemrechtse groepering W.O.L.F. heeft aangesloten. Samen met leider Helmut voert hij diverse plannen uit om alle niet-Duitsers weg te werken. Waar Wolfgang in het begin mee kan met Helmuts ideeën, gaat hij meer twijfelen, naar mate de ideeën extremistischer worden. Kan hij nog terug?

W.O.L.F. boeit vanaf de eerste bladzijde door de unieke thematiek in het verhaal. Dittrich creëert met dit spannende verhaal de kans om te schrijven over de gevolgen van groeiend extremisme. Daarmee raakt hij de hedendaagse maatschappij en wekt hij afschuw: “Ik zeg: genoeg is genoeg. Er komt geen moslim meer ons mooie land in!” Daarbij verweeft hij fictie en werkelijkheid, waardoor het verhaal extra diepgang krijgt. W.O.L.F. is afgeleid van White Aryan Resistance en Wolfgang draagt bij zijn eerste gesprek met Fatima een Occupy-masker. Ook de gelijkenissen tussen Helmut en Wilders zijn af en toe niet weg te denken. Dittrich gebruikt een wisselend perspectief om zijn verhaal te kunnen vertellen en vergroot op die manier middels cliffhangers de spanning.

Toch overtuigt dit verhaal niet volledig. Dittrich probeert te veel losse draadjes in zijn verhaal te verwerken en dat komt de thematiek niet ten goede. Allerlei kleine elementen, zoals het krantenbericht over Fatima, Fatima’s moedergevoel en de toevoeging van Joachim en Hannelore lijken onbelangrijk voor het verhaal: Dittrich noemt het alleen, werkt het onvolledig uit. Ook het leed van Amnon, als het gaat om zijn geschiedenis, wordt summier besproken en verliest daardoor kracht. Daarbij wordt Wolfgang af en toe erg onrealistisch neergezet. Vanaf het begin twijfelt hij aan W.O.L.F. en probeert hij zijn leven op te pakken. Toch maakt hij tijdens het verhaal zoveel onwerkelijke beslissingen, waardoor hij onbegrijpelijk wordt. Zo is hij heel erg openhartig naar Fatima, maar neemt hij Helmut op de meest vreemde momenten mee.

W.O.L.F. bevat een voorspelbaar verhaal, maar boeit. Dittrich is niet uniek als het gaat om verhaalwendingen. Zo is de komst van Wolfgang op Christian zeer voorspelbaar en kan iedereen aan zien komen dat Wolfgang contact op gaat nemen met Fatima. Ook blijft de dader uiteindelijk niet lang verborgen voor de lezer: allerlei kleine opmerkingen wijzen al snel in de richting. Wel beschrijft Dittrich de thematiek op interessante, meeslepende wijze en toont hij ons de gevaren van het extremisme. Door de levendige vertelwijze en het actievolle verhaal vol niet-fictionele elementen is W.O.L.F. zeker een boek dat gelezen moet worden. “Ik hoop dat jullie genieten van Berlijn. Het is een stad met geschiedenis. Overal waar je komt stuit je op het verleden, soms verborgen achter een moderne façade.”