Recensie: Gevaarlijk Spel RECENSIE

“Als het gaat om alles wat je liefhebt. Wie kun je dan vertrouwen?”

In 2015 brengt Liesbeth van Kempen haar thriller Gevaarlijk spel uit. Het verhaal, waarin vriendschap, vertrouwen en verraad centraal staan bevat diverse ingrediënten voor een goede en meeslepende thriller, maar overtuigt niet door de ‘overkill’ aan suspense.

Gevaarlijk spel begint aantrekkelijk: al op de eerste bladzijde verdwijnt officier Margot samen met haar man Peter, nadat ze achtervolgd werd. Vriendin en collega Louise vermoedt direct dat er meer aan de hand is dan een gewone ‘vakantie’ van het stel, terwijl alle tekenen wijzen op het feit dat Margot alleen maar even ruimte nodig heeft en wel terug zal komen. Ze probeert vriendin Suzan te overtuigen van haar gelijk en gaat op onderzoek uit; een veelbelovend begin van een spannend verhaal. Echter, Van Kempen geeft op diverse plekken overbodige informatie, waardoor ze je elke keer buiten het verhaal zet:“Met lange tussenpozen belt ze drie keer aan, voordat ze de sleutel uit haar tas haalt, die ze normaal gesproken alleen tijdens hun vakanties gebruikt.”Daarbij is haar taalgebruik, stilistisch gezien, niet altijd geslaagd en komt het door overmatige puntgebruik kunstmatig over: “Geritsel. Vlak naast haar. Een gestalte. Hij komt op haar af. Met geheven arm. Wat is dat? Een honkbalknuppel? Een stuk hout? Een…”

Via mailtje (erg clichématig) laat Margot weten dat ze ‘ruimte’ nodig heeft, maar dit alles is onvoldoende voor Louise: ze gelooft er niets van. Ze roept de hulp van broer en rechercheur Rob in om Margot op te sporen. Van Kempen zet met Suzan en Louise twee heel verschillende vrouwen neer en creëert daarmee een opening in het verhaal. Waar Suzan té goedgelovig is, blijkt Louise erg achterdochtig. Met Rob wordt het clichébeeld van een rechercheur neergezet: hij is een man die zijn werk lijkt te verkiezen boven vrouw Barbara en zijn zoons.

Van Kempen maakt de verdwijning van Margot mysterieus door het perspectief van gedetineerde Max toe te voegen. Deze goed getypeerde Escobar bezorgt je door zijn passende uitspraken vanaf moment één een naar gevoel: “Maar nou ga ik jou es effe wat vragen, maatje. Waarom hebben ze jou gestuurd? Hè? Vertel!” Al snel blijkt er een connectie te zijn tussen Max en Margot: voor Louise en Rob meer redenen om uit te zoeken wat er aan de hand is. Wanneer Louise een brief van Margot krijgt, keert het verhaal: “Louise, ga weg van hier. Gevaarlijk!! Neem contact op met Henk. Margot.” Langzaam wordt de ‘simpele’ verdwijning van Margot een ingewikkeld verhaal vol plotveranderingen en criminele achtergronden.

Toch grijpt dit verhaal je niet en sleurt het je niet mee. Hoewel de perspectiefwisselingen op de juiste momenten zorgen voor extra spanning, zorgt de ‘overkill’ aan suspense voor een onrealistisch verhaal. Van Kempen gebruikt zoveel elementen om haar verhaal spannend te maken, dat ze het tegenovergestelde bereikt. Chantagefoto’s, achtervolgingen, ontvoeringen, schietpartijen: je zou er zo een heel seizoen ‘Flikken Maastricht’ mee kunnen vullen. Daarbij bezorgt de grote hoeveelheid losse thema’s je een opgejaagd gevoel. Margot heeft een drankprobleem, Peter lijkt niet vrij te zijn van de criminele wereld, Barbara wantrouwt Rob, Rob is een workaholic en Louise en Suzan proberen een relatie op te bouwen: het is allemaal een beetje té.

Waar de zeer diverse personages in het begin boeien, wekken ze naarmate het verhaal vordert irritatie. Het eeuwige geschreeuw en geruzie tussen Rob, Louise en Suzan bezorgt je vraagtekens en het overmatig gebruik van vloekwoorden als ‘verdomme’ lijken op den duur functieloos. Ook het feit dat de personages niet naar elkaar lijken te luisteren, en steeds weer hun eigen gang gaan, zorgt voor ergernis: “We lijken wel gek, Barbara, om hier als twee brave huisvrouwtjes te wachten”. Het eeuwige tegendraadse gedrag maakt je moe.

Gevaarlijk spel bevat diverse ingrediënten voor een boeiende thriller. Het verhaal rondom Margots verdwijning wordt prima geconstrueerd en blijkt goed doordacht. Helaas komt het werkelijke verhaal niet tot zijn recht door de overdrevenheid waarmee het gepresenteerd wordt. Het laat je onvoldaan achter en bereikt je niet echt: leesmoe.