Recensie: Geestenkrijger RECENSIE

In 2015 wekt Linda Dielemans The Boy with the Amber Necklace tot leven. En wel in de vorm van personage Pero. Ze neemt ons in Geestenkrijger mee naar de bronstijd, ruim 3500 jaar geleden, en baseert zich op bekende gegevens en archeologische vondsten. Geestenkrijger bevat niet de ‘razend spannende’ reis die de voorkant doet beloven, maar het avonturenverhaal maakt indruk door de archeologische waarheid: de wereld van 3500 jaar geleden herleeft in de vorm van de levens van Pero, Lya en Arn. 

Dielemans bespreekt in Geestenkrijger het leven van drie personages. Arn is voorbestemd geestenverzorger te worden. Wanneer hij zijn eerste klus uit mag voeren, gaat het meteen al mis. Hij is zo nieuwsgierig naar het zwaard van dode Raban dat hij, tegen alle afspraken in, het zuivere zwaard onzuiver maakt. Zijn vader biedt hem de enige oplossing: Arn zal met gevaar voor eigen leven op zoek moeten naar Melor, de maker van het zwaard. Op zijn tocht ontmoet hij Lya, het meisje dat uitgehuwelijkt is. Arn belooft Lya’s vader dat hij haar naar haar man zal brengen, maar Lya heeft heel andere plannen.

Pero is in zijn jonge jaren geadopteerd door Gaeto. Wanneer Gaeto oud en zwak is, stuurt hij Pero met al zijn brons naar Melor. Melor kan helpen een zwaard te maken dat Gaeto nodig heeft. Pero besluit de moeilijke tocht in zijn eentje te maken, om zijn meester te kunnen redden. Wanneer hij het grote water over moet steken, lijkt hij er niet langer alleen voor te staan. Kan hij de taak van Gaeto volbrengen?

Geestenkrijger wordt interessant door alle feiten waarop het verhaal gebaseerd is. Archeologe Dielemans laat niet alleen zien kennis in huis te hebben, maar weet dit ook op een mooie manier te verwerken. De oversteek die de jongeren maken, is de oversteek van Calais naar Dover, de Heuvels zijn de bekende grafheuvels en de zwaarden zijn echt gevonden. Ook Pero blijkt een echte geschiedenis te hebben: zijn lichaam werd ooit gevonden. Dielemans maakt van Geestenkrijger echter geen opsomming van archeologische informatie over de bronstijd: ze schept met behulp van haar kennis een nieuw verhaal en wekt de geschiedenis daarmee echt tot leven. Pero is niet de vleesgeworden ‘Boy with the Amber Necklace’; hij leidt zijn eigen leven.

Via uitgebreide, beeldende beschrijvingen creëert Dielemans de bijzondere couleur locale in Geestenkrijger. Niets lijkt moeilijker dan een gebied van 3500 jaar oud te laten leven, toch komen de gevechten en de rituelen rondom de doden levensecht over. Dielemans neemt daarbij de ruimte om belangrijke thema’s als emancipatie, uithuwelijken en de opkomende handel te bespreken: “Je bent een meisje. Meisjes zijn geen krijgers.” Daarbij neemt Dielemans de kans diverse belangrijke boodschappen uit te dragen. Waar opmerkingen als “Macht kan mensen veranderen. Ze denken anders dan jij en ik. Onthoud dat” en “Niemand is ooit ergens gekomen door toe te geven aan angst” in eerste instantie perfect aansluiten bij Geestenkrijger, blijken ze ook in de huidige wereld van waarde. Helaas lijkt alleen de thematiek ‘macht’ echt kans te krijgen in het verhaal, in de verpersoonlijking van Melor. Dielemans benoemt al het andere, maar werkt het niet uit.

Pero en Arn zijn twee jongens uit zeer verschillende gebieden. Dielemans heeft een uitstekende keuze gemaakt door beide levens te beschrijven. Helaas is het moeilijk vanaf het begin mee te leven met Pero: de stukken van Arn zijn gewoonweg te groot, ze onderbreken Pero’s verhaal te lang. Naarmate het verhaal vordert zorgen de verschillende jongens voor een boeiende verhaallijn. Verschillende opvoedingen, verschillende rituelen en verschillende culturen bezorgen interessante gesprekken: “Maar waarom gebruiken jullie zoveel aarde voor één dode?”

In de laatste hoofdstukken van Geestenkrijger komt de beloofde spanning. Waar de reis van de jongeren tot dan grotendeels een avonturenreis, met wat losse spannende elementen, was, lijkt het echte werk nu begonnen. Via een uitdagend, maar bizar plan van Lya moeten alle doelen gehaald worden. Een hoog verhaaltempo met mooie dialogen en veel actie brengt je naar de slotreis. Helaas wil Dielemans ons het hele verhaal vertellen, ook de laatste reis. Daarom slaat Dielemans grote perioden in de tijd over en geeft ze je het gevoel gehaast te zijn. Waar het hele verhaal ‘rust’ uitstraalt, mist dit in het einde. Jammer, ook al bevat het verhaalslot mooie informatie.

Geestenkrijger mist hier en daar diepgang in de thematiek, maar bevat diverse ingrediënten voor een spannend avonturenboek dat perfect past bij de beoogde leeftijdsgroep. Dielemans heeft de bronstijd tot leven gebracht.