Recensie: Vergelding RECENSIE

Na een terroristische aanslag in het pretpark Tivoli loopt iedereen in Denemarken er gespannen bij. De politie wordt aangesteld om de aanslag te onderzoeken om zo een eventuele volgende aanslag te voorkomen.

Politie-inspecteur Lene Jensen maakt geen deel uit van het onderzoek naar terrorisme. Ze heeft de zelfmoord van haar dochter nog niet helemaal verwerkt en werkt intussen als vrijwilliger bij de hulplijn. Op een avond krijgt ze een telefoontje van een Palestijns meisje, Ain, die het gevoel heeft dat ze wordt achtervolgd en tegelijk ook kampt met een enorm schuldgevoel.

Even later wordt het lichaam van Ain gevonden op een station in de buurt. Voor de politie is het een uitgemaakte zaak, zelfmoord. Lene heeft echter het gevoel dat hier meer achter zit. Samen met privédetective Michael Sander duikt ze in het verleden van Ain waarna ze ontdekken dat de angst voor een nieuwe aanslag zeker niet onterecht is.

Het boek start meteen met de voorbereiding en aanslag op het pretpark Tivoli. Na enkele pagina’s lezen wist ik als lezer niet wat te denken. Het boek bracht een vervelend gevoel bij me teweeg. Steffen Jacobsen beschrijft het doen en laten van de terroristen zo realistisch dat het bijna lijkt alsof je er met je neus bovenop staat. Als lezer kreeg ik een beangstigend gevoel, terrorisme is helaas erg actueel de laatste tijd dus ik linkte meteen de aanslagen in Parijs aan wat ik las. Ook al is het verhaal in “Vergelding” fictief, het gevoel dat het de lezer geeft, is echt.

Na dit stuk had ik even een gevoel van spijt, waarom had ik nu dit boek gekozen en hoe zou ik er ooit doorheen raken. Maar toen ik even doorzette werd de focus in “Vergelding” tot mijn grote opluchting geplaatst op inspecteur Lene Jensen en de rest van het onderzoeksteam. Op dat moment kreeg het boek ook een heel andere sfeer. Je kon nu de kant zien van de politie die onderzoek doet naar terrorisme. Lene die de (zelf)moord van Ain onderzoekt en Michael die haar hierin voor een groot deel probeert te helpen.

Vanaf dat moment werd het opeens erg moeilijk om het boek weg te leggen. Er gebeuren zoveel dingen waar je als lezer zelf het antwoord op wil. Ook werden er complotten gesmeed bij de politie waardoor je op een gegeven moment niet meer weet wie er nu te vertrouwen is en wie niet. Vooral naar het einde toe wordt alles opeens een stuk spannender. Lene en Michael ontdekken zware feiten en niemand lijkt naar hen te willen luisteren. Als lezer ga je op bepaalde momenten echt op in het verhaal. Je voelt je dan ook machteloos als je dingen weet die een aanslag kunnen voorkomen en je niet even in het boek kan kruipen om hen dat duidelijk te maken.

De laatste 150 pagina’s heb ik in een ruk uitgelezen. Stoppen leek op dat moment geen optie. Het boek heeft je helemaal in z’n macht en je weet gewoon dat je je toch nergens anders op kan concentreren voor je de afloop weet.

Dit boek krijgt van mij 4 hartjes. Als terrorisme geen actueel onderwerp was had het eerste deel in het boek me waarschijnlijk niet zo hard geraakt. Toch is het ergens ook positief dat zo’n onderwerp in een boek voorkomt. Dit maakt het bespreekbaar en is tegelijk ook een manier om duidelijk te maken hoe gruwelijk terrorisme eigenlijk is. Steffen Jacobsen heeft een bijzondere manier van schrijven waardoor je als lezer het gevoel hebt dat je er zelf bij betrokken bent. Ik ben alvast van plan om zijn andere boeken (die hopelijk terrorisme als onderwerp hebben) ook te ontdekken.