Recensie: Verlangen naar chocolade RECENSIE

Er zijn weinig vrouwen die chocolade kunnen weerstaan. Een boek hierover wekt dus ook hoge verwachtingen. Care Santos gaat deze uitdaging aan met Verlangen naar chocolade, een historische roman over drie vrouwen in Barcelona. Beginnend in het heden ontmoeten we eerst Sara. Sara komt uit een familie van traditionele chocolademakers. Ze is getrouwd met een scheikundige, maar onderhoudt een passionele relatie met zijn vriend, een excentrieke bonbonmaker. Honderd jaar eerder is ook Cándida op zoek naar meer spanning in haar keurige leven. Ze verlaat haar man, een beroemde chocolademaker, en gaat ervandoor met een Napolitaanse tenor. In de achttiende eeuw tot slot is de jonge Mariana het middelpunt van een strijd tussen Engeland en Frankrijk. De koningen van beide landen hebben hun zinnen gezet op de chocolademachine die Mariana’s man heeft gebouwd.

Wat Sara, Cándida en Mariana verbindt, is de geschiedenis van een porseleinen chocoladekan. Santos weet knap iedere keer weer een tipje van de sluier van deze rode draad op te lichten. Zo kom je steeds meer te weten over de kan, en over de geschiedenis van chocolade en de stad Barcelona. Helaas is dit niet voldoende om van Verlangen naar chocolade een meeslepend boek te maken. De losse delen boeien en geven een aardig beeld van de stad in die periode, en de liefde voor chocolade door de tijd heen. Maar net als een vertelling lekker op gang lijkt, wordt de volgende sprong gemaakt.

Daarbij is ieder verhaal geschreven in een andere schrijfstijl, de een toegankelijker dan de ander. Zo kent deel 1 zoveel onrustige sprongen in de tijd, dat het even duurt voor Sara’s verhaal interessant wordt. Deel 2 is geschreven in de tweede persoon, een niet echt gebruikelijke keuze. Zinnen als “Dat wist je wel.” of “Ze vertelde niemand iets, behalve jou.” doen toch wat vreemd aan. Gelukkig kan Santos met iedere schrijfstijl uit de voeten, maar het geheel is net wat teveel van het goede. Helemaal als in verhaal 3 ineens een hoofdstuk (de ontknoping van dat deel!) geschreven is als toneeltekst.

De verschillende stijlen werken goed als middel om de verhalen van elkaar te onderscheiden. Tegelijkertijd veroorzaken ze harde overgangen, waardoor het iedere keer weer wennen is aan het nieuwe verhaal. Zeker omdat deel 1 en 2 nog niet echt afgerond voelen als het vervolg zich al aandient. Santos is een vaardig en meeslepend verteller, maar lijkt zich vergist te hebben in de vorm waarin ze dit verhaal gegoten heeft. Een chocoladekan als hoofdpersoon werkt toch niet om je van begin tot einde aan een boek gekluisterd te houden. Hierdoor laat Verlangen naar chocolade je met een onbevredigd gevoel achter.