Recensie: De Hoogvlakte RECENSIE

Jeugdvrienden Hrafn en Egill rijden met hun vriendinnen door de IJslandse woestijn. Met z’n vieren zijn ze begonnen aan een soort roadtrip door het ruige vulkaanlandschap. Wanneer ze door dichte mist verdwaald raken, botsen ze tegen het huis van een ouder echtpaar aan. Ze vinden er onderdak voor de nacht, maar kunnen zich niet ontdoen van het gevoel dat er iets niet helemaal klopt. De bewoners van het huis gedragen zich vreemd en het viertal is er zeker van dat ze iets verbergen. Wanneer ze de volgende dag verder willen trekken en op moeilijkheden stuiten, raken ze daar alleen maar meer overtuigd.
 

In De Hoogvlakte van Steinar Bragi worden twee werelden tegenover elkaar gezet. Enerzijds is er de harde wereld van geld, investeringen, drank en drugs waarin Hrafn en Egill meedraaien en anderzijds is er het ongerepte natuurgeweld van de hoogvlakte in het zuiden van het land. Het geheel wordt doorspekt met verwijzingen naar de sages uit de IJslandse cultuur en speculaties van de hoofdpersonages over het oudere koppel waarbij ze noodgedwongen verblijven. Het is een fascinerende mix aan elementen die ervoor zorgt dat de verwachtingen hoog liggen. Om er nog een schepje bovenop te doen: het boek werd genomineerd voor de Nordic Council Literature Prize en verschijnt in 15 landen. 
  

Nu rest de vraag of die verwachtingen ook worden ingelost. Het is een filmisch boek dat zich geleidelijk aan ontplooit. De hoofdstukken zijn vrij kort en worden telkens verteld vanuit het perspectief van één van de personages. Dit schept voor de auteur de mogelijkheid om de karakters uit te diepen. Helaas laat Bragi hier af en toe een steekje vallen. Het blijft te oppervlakkig en gefragmenteerd. Soms worden de gebeurtenissen uit het verleden mooi aan elkaar gekoppeld, maar hele stukken achtergrondinformatie lijken weinig bij te dragen tot het geheel en dat zijn gemiste kansen. 
 

Qua sfeer doet De Hoogvlakte denken aan de series Twin Peaks en Lost. Er hangt een onheilspellend gevoel dat gedurende het hele verhaal aanwezig blijft. Echt angstaanjagend wordt het echter nooit, intrigerend blijft het wel. Dat Steinar Bragi zijn verhaal zo beeldend weet te beschrijven en stapsgewijs loslaat op de lezer, is de redding van het boek, al is aan het plot zelf uiteindelijk geen touw vast te knopen. Er wordt heel veel overgelaten aan de interpretatie van de lezer en een aantal vragen blijven onbeantwoord. Lezers die houden van een mysterieus en onconventioneel verhaal, vinden dit vast niet erg. De thrillerlezer die op zoek is naar een boek met een rechttoe rechtaan ontknoping kiest het beste voor iets anders.