Recensie: Daan & Nadia RECENSIE

Na een gaaf optreden met zijn band, voelt Daan (17) zich plotseling niet zo lekker. Hij kan niet meer op zijn benen staan en raakt buiten bewustzijn. Hoewel iedereen denkt dat hij iets te veel bier op heeft, blijkt dat niet het geval te zijn. In het ziekenhuis volgt verder onderzoek en de arts heeft geen goed nieuws: Daan heeft een hersentumor. Opeens moet de jonge Daan vechten voor zijn leven en kan hij zelfs zijn gitaar niet meer aanraken. Tijdens zijn verblijf in het ziekenhuis, ontmoet Daan Nadia. Nadia (15) ziet het leven niet meer zo zitten en snijdt zichzelf. Niemand weet waarom. En dat durft ze ook aan niemand te vertellen. Langzaamaan stelt Nadia zich open aan Daan, en Daan vraagt zich steeds meer af wat er in de mysterieuze Nadia omgaat. Twee verschillende werelden worden één…

De auteur Esther Walraven heeft haar boek Daan & Nadia verdeeld in drie delen. De lezer volgt beide hoofdpersonen gedurende de winter, lente en zomer. In deze drie delen wisselen de verhalen van Daan en Nadia elkaar af, en uiteindelijk worden de verhalen steeds meer één. Hoewel het geheel meer ontroerend dan spannend is, creëert Walraven door de perspectiefwisseling toch voldoende spanning. Ik had moeite om het boek neer te leggen, zo graag wilde ik weten waar het verhaal van Daan en Nadia heen zou leiden. Daarbij leest het boek ook gewoon als een trein.

Hoewel het verhaal van Daan niet vernieuwend is (kijk bijvoorbeeld eens naar Voor ik doodga of Een weeffout in onze sterren), staat het als een huis. Het raakt je. Af en toe moest ik dus echt even slikken. Maar waar Daans verhaal sterk is, is dat van Nadia juist minder goed uitgewerkt en komen sommige gebeurtenissen niet uit de verf. Hierdoor overschaduwt Daan Nadia en is het geheel ietwat uit balans. Toch is het contrast tussen vechten voor het leven en worstelen met het leven mooi uitgewerkt.

De ‘hechte’ band van Daan & Nadia ervaarde ik alleen niet zo. De chemie spatte niet van de bladzijden, zoals in bijvoorbeeld het boek Eleanor & Park. Tot slot had ik het leuk gevonden als Esther Walraven nog een verrassende wending aan het einde had gegeven. Dat was namelijk ontroerend, maar voorspelbaar.