Recensie: Mijn gevlogen kind RECENSIE

Zes dagen voor kerstavond krijgt Camille te kampen met een zware griep. Op het eerste zicht lijkt er niets ernstigs aan de hand. Dokters stellen Sophie en haar man gerust en zijn er van overtuigd dat wat Paracetamol haar snel weer op de been krijgt. In die zes dagen voor kerst lijkt het steeds slechter te gaan met Camille, maar de artsen zijn nog steeds niet ongerust en verzoeken om kalm te blijven en haar te laten uitzieken.

Op kerstavond gaat de toestand van Camille ineens sterk achteruit, de hulpdiensten worden ingeschakeld maar wanneer ze aankomen is alle hulp te laat. Camille overlijdt op kerstavond aan een onbekende infectie en haar ouders blijven achter met een hartverscheurend verdriet. De dagen, weken en maanden na Camille’s dood beschrijft Sophie Daul haar mooiste herinneringen aan haar te jong gestorven dochter.

Recensie

Voor je aan Mijn gevlogen kind begint weet je al dat je het niet droog zal houden. Een verhaal over een moeder die haar dochter verliest kan je onmogelijk niet raken. Na het lezen van de eerste alinea barstte ik dan ook al meteen in tranen uit.

In het boek beschrijft Sophie Daul hoe ze de vreemde ziekte van Camille ervoeren, hun bezorgdheid, verdriet en pijn. Later volgt ook de dood van Camille en alles wat daar bij hoort. Het verdriet, het regelen van de begrafenis, mensen op de hoogte brengen. Ze neemt voor alles voldoende de tijd om dit zo goed mogelijk weer te geven.

Mijn gevlogen kind raakt je tot op het bot. Sophie Daul heeft het boek met een emotionele schrijfstijl geschreven. Je voelt haar pijn en verdriet alsof je Camille zelf gekend hebt. Ze is ook heel eerlijk en open over haar verdriet. Ouders die zelf een kind verloren hebben kunnen hier veel steun in vinden, alleen al weten dat je verdriet mag hebben is vaak een verademing.

Een verhaal dat een moeder schreef voor en over haar overleden dochter kan onmogelijk bekritiseerd worden. Het is nu eenmaal geen vrolijk verhaal dus dat moet de schrijfster er niet van proberen te maken. Uiteraard bevat het boek ook mooie en grappige momenten die je even laten lachen tussen alle tranen door. Maar het is vooral een boek om mee weg te kruipen in een cocon en je tranen de vrije loop te laten zonder gestoord te worden.

Ik ben er steevast van overtuigd dat Sophie Daul schrijverstalent bezit. Of ze na haar eerste waargebeurde verhaal ook nog fictie gaat schrijven weet ik niet, maar ze heeft zeker een manier van schrijven die volgens mij erg zou aanslaan bij romans.

Dit boek krijgt van mij 5 hartjes. Sophie Daul vertelt in haar boek de harde waarheid en daar kan je niet omheen. Het verdriet, de pijn en het missen komen allemaal echt over en het is niet moeilijk om als lezer mee te voelen met haar. Het is een enorm emotioneel boek en tegelijk ook een prachtige ode aan haar overleden dochter Camille.