Recensie: Wat niemand ziet RECENSIE

Roswitha, liever Ros genoemd, heeft het thuis niet fijn. Haar ouders maken heel de dag ruzie. Ook lijken ze alleen aandacht voor drank en gokken te hebben. Gelukkig heeft Ros het op straat wel naar haar zin. Als de school uit is, vliegt ze dan ook gelijk naar buiten. Om weg te dromen in haar afvaltuintjes en rondleidingen te geven aan een denkbeeldige opa en oma. Zo kan ze even aan haar thuissituatie ontsnappen. Vlinders van snoeppapier, papieren bloemen, een boom vol met verloren elastiekjes: Ros maakt van afval de mooiste dingen. Op een dag vindt ze prachtige dieren van kastanjes en ijzerdraad in haar tuintjes. Het lijkt erop dat Ros een vriend heeft die haar begrijpt. Maar wie is die vriend eigenlijk? 

Wat niemand ziet is het debuut van Martijn Niemeijer. En daar kun je niet zomaar omheen. De kleurrijke cover is namelijk prachtig: de herfstsfeer past perfect bij het verhaal. Het boek bestaat uit 51 zeer korte hoofdstukken, van meestal niet meer dan 1,5 bladzijde lang. In de hoofdstukken wisselt de auteur enkele keren tussen het heden (het ‘politieverhoor’) en het verleden (het verhaal van Ros). Deze wisselingen volgen elkaar vloeiend op en het verhaal is dan ook prima te volgen voor jonge lezers.

Het verhaal van Ros, een meisje dat thuis haar rust niet vindt, is behoorlijk heftig en bovenal ontroerend. Toch is het nogal ‘zware’ verhaal licht neergezet, bijvoorbeeld: “Soms, als je heel hard denkt dat je hoofd helemaal leeg is, dan lukt het. Dan zijn er alleen maar wolkjes. […] En als het niet lukt, is het toch fijn om zelf aan wolkjes te denken.” Sommige gedeelten zou ik bijna poëzie willen noemen. Dat maakt dat het boek fijn weg leest.

Ros als personage is goed uitgewerkt en haar hersenspinsels blijven dan ook boeien. Het beeld van een meisje dat zich wel in haar fantasiewereld kan uiten, is mooi neergezet. Toch vind ik sommige stukken ietwat langdradig, en snakte ik hier en daar naar wat meer vaart in het verhaal. Daarbij is het slot, voor zo’n heftig verhaal, mierzoet. Maar ik denk dat jonge lezers dit ‘eind goed, al goed’-gehalte zeker wel nodig hebben. Wat niemand ziet van Martijn Niemeijer is geschikt voor lezers vanaf 9 jaar.