Recensie: Zeeschuim RECENSIE

Ingrid Hoogervorst geeft met haar roman Zeeschuim inkijk in de complexiteit van het moederschap. Het verhaal begint bij een vakantie in Griekenland. Op deze vakantie besluit het jonge stel Noa en David een kind te nemen. Tegelijkertijd helpen ze op deze vakantie de jonge Nederlandse vrouw Jet, die een miskraam krijgt. Negen maanden later bevalt Noa van een zoon. Het moederschap doet veel met haar. Het verandert haar kijk op de wereld en de relatie tussen haar en David. Dit alles wordt versterkt door een vakantie die ze doorbrengen in een groot landhuis van een vriend van David in het zuiden van de Verenigde Staten. Het is een vakantie die hun leven verandert. Tussen dit verhaal door lees je brieven die de tweelingzus van Jet, Roos, naar Noa stuurt vijf jaar na het overlijden van haar zus. Ze wil begrijpen wat er in Griekenland gebeurd is.

Hoogervorst heeft een zeer sferische schrijfstijl. De invloed van de omgeving op de personages speelt een grote rol door het hele verhaal heen. In de brieven van Roos vertelt ze hoe ze de reis van haar zus vijf jaar na haar dood, is gaan nareizen. Ze vertelt over de omgeving van Griekenland, hoe ze zich voelt en fantaseert over hoe haar zus zich daar voelde. Hetzelfde geldt voor Noa en David tijdens hun vakantie in het bloedhete South-Carolina. De hitte beïnvloedt hun stemming en het hele verhaal is daardoor omgeven van een drukkende en beklemmende sfeer. Zo voel je zelf bijna de broeierige hitte, en dat is te danken aan de goede schrijfstijl van Hoogervorst. Deze sfeer wordt steeds beklemmender en maakt dat je als lezer bijna huiverig bent voor het einde dat komen gaat.

In de roman zijn de dialogen van een ondergeschikt belang en ze worden niet op de traditionele manier, met aanhalingstekens, weergegeven. De gesprekken zijn als het ware verwerkt in het lopende verhaal. Dat is in het begin even wennen. Uiteindelijk gaat het vooral om de gedachtes en gevoelens van David en Noa. Deze zijn dan ook zeer uitgebreid aanwezig en diep uitgewerkt, waardoor je als lezer meevoelt met de effecten van nieuw ouderschap.

Er wordt veel met tijd gespeeld. In eenzelfde hoofdstuk wisselt Hoogervorst tussen een paar jaar geleden, een paar dagen geleden, het heden en zelfs de toekomst. Dat maakt de roman zeer speels en afwisselend. Tegelijkertijd is het opletten geblazen: je moet goed weten in welke tijd je je bevindt om de informatie die je krijgt te kunnen plaatsen.

Om een goede psychologische roman te kunnen schrijven, moet alles kloppen: de personages, hun gedachtes en gevoelens, de ruimte, de dialogen en de manier waarop het wordt verteld. Daar is Hoogervorst met Zeeschuim uitermate goed in geslaagd!