Recensie: The Mortality Doctrine 3 - Survivalgame RECENSIE

‘We moeten de wereld – zowel de echte als de virtuele – weer op orde brengen voordat hij onherstelbaar beschadigd raakt.’

Michael en zijn vrienden krijgen in dit laatste deel van de Sterfelijkheidsdoctrine-trilogie niet veel tijd om op adem te komen en te bedenken wat er allemaal gebeurd is. In Survivalgame pik je vrijwel direct de draad op van Cyberbrein. Michael, Bryson en Sarah zijn erin geluisd en hebben in hun strijd tegen de cybercrimineel Kaine zonder het te weten een groot deel van het netwerk van de VNS –VirtNet Security– vernietigd. Nu zijn ze gezochte criminelen en is zowel de realiteit als de virtuele wereld niet meer veilig voor ze. Ze krijgen hulp van Michaels huishoudster Helga en haar Alliantie, maar is ze echt te vertrouwen? Hoe kun je in deze wereld waar de grens tussen realiteit en virtuele realiteit flinterdun is geworden nog goed bepalen wat echt of niet echt is? Michael probeert te navigeren door het veranderde VirtNet maar het wordt steeds moeilijker om iemand echt te vertrouwen…

In Survivalgame draait het om het steeds vaker voorkomende fenomeen dat tangenten – dat zijn in feite computerprogramma’s geprogrammeerd om op mensen te lijken – in menselijke lichamen worden gezet en de geest van hun gastlichamen daaruit drijven. Michael heeft deze sterfelijkheidsdoctrine ook doorlopen. In de ontknoping van deel 1 Geestesoog kwam je er als lezer achter dat Michael een tangent is, en in deel 2 Cyberbrein las je hoe hij het menselijke lichaam van Jackson Porter heeft overgenomen. Daardoor is er in dit deel ook veel onzekerheid over wat er eigenlijk met Michael gaat gebeuren: Michael en zijn vrienden bestrijden tangenten maar is hij niet ook zelf een tangent die niet in de echte wereld thuishoort?

De trilogie speelt zich af in een wereld waar er veel gesleutel met coderingen plaatsvindt en er rekening moet worden gehouden met de spelregels van de verschillende realiteiten. Voor sommige lezers zal dit af en toe vervreemdend werken, maar dit zal niet voor iedere lezer gelden. Een voorbeeld van die complexiteit is bijvoorbeeld wanneer Michael, Bryson, Sarah en Helga naar de Zwerm gaan: daar wordt de menselijke geest en het geheugen van de mensen in opslag gehouden terwijl de tangenten hun lichamen beheersen. Om bij de Zwerm te komen moeten ze een moeilijk proces ondergaan:

“‘Laat je opgaan in de structuur,’ beval Helga. ‘Ik weet dat jullie nog nooit zoiets hebben gedaan, maar denk eraan dat jullie op dit moment je materiële zelf niet meer zijn; jullie zijn nu niets anders dan een reeks cijfers en letters. Het idee dat jullie een lichaam hebben moeten jullie volledig loslaten. Daarna gebruiken jullie de toegangscode en stromen jullie de constructie binnen.’” 

Vertrouwen is een belangrijk thema in dit boek, want Michael leert opnieuw: je kunt eigenlijk niemand echt vertrouwen. Veel personages, in het bijzonder Helga, Kaine, VNS-agent Weber, gedragen zich steeds weer anders; het ene moment denk je te begrijpen wat ze willen, maar vervolgens doen ze iets dat totaal niet past bij het personage dat ze eerder in het verhaal waren. Deze onzekerheid draagt bij aan de spanning van het boek, maar het is ook jammer want het zorgt ervoor dat deze personages nooit echt een diepere laag krijgen. Michaels sidekick Bryson voelt wat eendimensionaal omdat zijn enige rol in het verhaal grapjes maken lijkt te zijn. Sarah is interessanter maar nog steeds niet zo goed opgezet als bijvoorbeeld Theresa of Minho in de Labyrintrenner-trilogie. Als leuk extraatje zitten er trouwens in Survivalgame een paar leuke verwijzingen naar de Labyrintrenner-wereld.

Survivalgame is een mooi slot van een originele trilogie. Het boek is zeker spannend door de verschillende plottwisten en een overdosis actie maar weet uiteindelijk toch niet geheel te overtuigen.