Recensie: Sluit je ogen RECENSIE

Dit is je kans om je te verdiepen in het enerverende leven van professor en psycholoog Joseph “Joe” O’Loughlin. Tegen wil en dank wordt hij betrokken bij het politieonderzoek naar de brute moord op Elizabeth Crowe en haar dochter Harper. De zaak loopt al meer dan een maand en nog is de politie geen steek verder gekomen. Gelukkig krijgt men weer hoop door de komst van Joe, die meteen begint met het analyseren van alle betrokken personen. Met behulp van zijn goede vriend Vincent Ruiz komt hij al snel tot een conclusie: de moorden vertonen overeenkomst met een reeks gewelddadige aanvallen.

Naast het onderzoek heeft de professor ook nog zijn privé leven. Er breekt een lastige periode aan voor zijn gezin en hij weet ook niet te voorkomen dat zijn dochters ten prooi vallen van de onvoorspelbare misdaadpleger. Het aantal verdachten loopt hoger op en de onrust onder zowel de burgers als de politie neemt toe. Zou Joe instaat zijn de moordenaar te ontmaskeren in deze zaak waar niets is zoals het lijkt?

Vanaf het begin heeft Michael Robotham zijn lezers in zijn greep. Vaak gebeurt zoiets in een thriller door een spannende scene in te zetten, maar hier is het totaal het tegenovergestelde. Zie hier de allereerste alinea van het boek, verteld uit het perspectief van “de dader”:

“Mijn moeder stierf met haar hoofd in de schoot van een andere man. De auto sloeg frontaal tegen een melkwagen, die op zijn beurt tegen een eik knalde, waardoor de eikels suizend als hagelstenen op het plaatwerk ketsten. Meneer Shearer verloor een aanhangsel. Ik verloor mijn moeder.

Het lot lacht om waarschijnlijkheid.”

Na dit een paar keer over te hebben gelezen om er zeker van te zijn dat ik het goed had begrepen, heb ik het verhaal in een ruk uitgelezen. Als lezer word je hier natuurlijk nieuwsgierig naar de rest van het boek en teleurgesteld zal je niet zijn.
Door dit onwaarschijnlijke en enigszins grappige begin dat bloedserieus wordt verteld, onderscheidt de schrijver zich van andere thrillerauteurs.
Misschien heb je nu al je oordeel klaar over Sluit je ogen (“een super onrealistische gebeurtenis, I quit reading!”), maar het zit compleet anders in elkaar dan je denkt.
Sluit je ogen is nu eenmaal geen gewone thriller. Naast dit pakkende begin, heeft Michael het in zijn boek over ernstige dingen, zoals kanker, de ziekte van Parkinson en (huiselijk) geweld. Er wordt getoond dat mensen met een lastige ziekte of zwaar verleden allemaal hun eigen manier hebben van overleven in deze wereld.

In dit verhaal is gezorgd voor een perfect evenwicht tussen de relaties binnen de families en het door thriller-fans o zo geliefde ik-zit-op-het-puntje-van-mijn-stoel plot. Alle informatie omtrent het onderzoek en de personages wordt stukje bij beetje gegeven en is van evenveel belang als de rest. Verder kun je de psychologische onderzoeken rondom de zaak classificeren als ongekend goed en gedetailleerd. De karakters zijn tot op de bodem doordacht, de gebreken van personages plus bijbehorende dilemma’s zijn actueel en reëel en tegenover dit alles staat een fantasierijke seriemoordenaar om de spanning te verhogen en de druk van de heftige onderwerpen te verlichten.

Sluit je ogen is zeker een aanrader en zoals Hebban Crimezone al heeft gezegd: Michael Robotham laat weer zien dat hij terecht tot één van de beste misdaadauteurs uit onze tijd wordt gerekend!