Recensie: Zwijgen is goudvis RECENSIE

Tess (15, ik-figuur) hoort nergens bij. Dat gevoel heeft ze van kleins af aan gehad. Ze was altijd anders, het buitenbeetje. “Wanneer op de basisschool anderen op zoek waren naar vriendjes, was ik op zoek naar een plekje dat ik met mijn fantasie kon vullen met wat ik maar wilde.” Als Tess onbedoeld een blog van haar vader leest, wordt het nergens-bij-horen-gevoel alleen maar erger. De in totaal 617 woorden zetten Tess’ wereld op zijn kop. Wat als je vader je vader niet blijkt te zijn? Het gevolg is een stilzwijgende, wanhopige zoektocht naar haar echte vader. Waarbij ze niemand durft te vertrouwen. Alleen meneer Goudvis, maar of hij haar verder kan helpen…

Na het debuut Mijn zus woont op de schoorsteenmantel, en Onder de ketchupwolken, komt Annabel Pitcher nu met Zwijgen is goudvis. Een derde, coming of age YA-roman. Vanaf de eerste pagina laat de auteur mooi zien hoe ons menselijk brein werkt. Een gebeurtenis kan al snel een herinnering aan iets teweegbrengen, wat weer een bepaalde gedachte opwekt… en zo zit je voordat je het weet in een gedachtensneltrein. Een goede manier om de lezer meteen uitgebreid kennis te laten maken met de hoofdpersoon Tess, maar de grote hoeveelheid informatie is wel even wennen. Zo is het verhaal in het begin lastig te volgen voor de lezer. Het springt echt van de hak op de tak.

Annabel Pitcher zet met Tess een niet alledaags en sterk personage neer: realistisch, geloofwaardig en oprecht. De lezer wordt al snel meegesleept in Tess’ gedachten en dat brengt een hoop compassie met zich mee. “Plotseling verstar ik, en ik maak een grote zwarte prop van mijn woede, ik speel met iets heel gevaarlijks en krachtigs; een granaat die deze gewone dag kan opblazen, die het beeld van dit volmaakte gezinnetje in duizend stukjes uit elkaar kan late  knallen.” Dit is voornamelijk de reden waarom je de volgende pagina’s wilt omslaan. Echt spannend is het boek namelijk niet. De lezer komt al aan het begin te weten wat er precies in het blog van Tess’ vader staat. Het resterende verhaal draait om Tess’ reactie daarop, en haar manier van handelen.

Toch houdt het gevoel van compassie niet geheel stand. Het wanhopige en negatieve in Tess, neemt ergens halverwege de overhand. Hierdoor ontstaat een vervelende sleur waarbij meneer Goudvis uitkomst zou moeten bieden. De plastic zaklamp in de vorm van een goudvis, is op dat moment de enige tegen wie Tess praat en die in gedachten ook terugpraat. “’Nee, Tess!’ zegt meneer Goudvis streng, net als elke keer in de vierentwintig uur dat deze gedachte bij me is opgekomen. ‘Waanzin! Een maf idee! En wat heb je eraan?’” Het is een soort duivels advocaat die de juiste vraagtekens plaatst. Hoewel meneer Goudvis de sleur ietwat doorbreekt, went het idee van een pratende zaklamp niet echt. Het concept lijkt ook niet bij Tess’ leeftijd te passen.

De fijne schrijfstijl van Annabel Pitcher maakt echter veel goed. Hetzelfde geldt voor de prachtige beeltenissen die ze neerzet. “Als ik alle gelogen woorden die over zijn lippen zijn gekomen achter elkaar zette, zou die sliert wel twee keer de aarde omspannen. Ze voelt het, alsof mijn wereld wordt omringd door leugens en leugentjes en halve waarheden.” Zwijgen is goudvis is zeker de moeite waard voor de YA-roman liefhebbers onder ons.