Recensie: De vergeten zomer RECENSIE

De vergeten zomer is geschreven door de 68-jarige Carol Drinkwater. In 2001 is zij bij het grote publiek doorgebroken als een succesvol schrijfster. Haar onweerstaanbare verhalen over de Provence zijn wereldwijd geliefd! De vergeten zomer speelt zich ook af in dit misschien wel mooiste stukje van Frankrijk. Voor de familie Cambon is de druivenoogst elk jaar weer een feestelijke gebeurtenis, behalve dit jaar. De oogst is gedeeltelijk mislukt en het voortbestaan van het landgoed is in gevaar. Clarisse Cambon weet precies wiens schuld het is, namelijk die van haar schoondochter Jane. Het is niet het eerste incident in de jarenlange strijd, waarvan beide vrouwen de oorzaak verborgen houden voor Luc. Luc, die altijd zijn best doet om zijn vrouw en zijn moeder met elkaar te verzoenen.

Wanneer Jane de dagelijkse leiding van de wijngaard over moet nemen, ontdekt ze dat  Luc helemaal niet de man is op wie ze twintig jaar geleden verliefd werd. Maar wie is hij dan wel? En wat heeft hij al die jaren voor haar geborgen gehouden? Spannende geheimen uit het verleden, tragedie en familiemysteries in het warme Frankrijk. De vergeten zomer.

In Nederland is de zomer ein-de-lijk begonnen. Het ideale weer om een boek over de romantische Provence te lezen! De vergeten zomer speelt zich grotendeels af in de wijngaard van een mysterieuze Franse familie. Carol Drinkwater weet de problemen die zich op het platteland afspelen, duidelijk en beeldend te beschrijven. Hierdoor krijg je als lezer écht een beeld van de personages en de sprookjesachtige omgeving, alsof je naar een film kijkt! Helaas zijn sommige situatiebeschrijvingen wel iets aan de lange kant, waardoor soms verveeld raakt en de spanning een beetje wegzakt. Terwijl je juist wilt weten hoe het verhaal verder gaat.

Het boek bestaat uit drie delen: Verlies, Zaaien en Tweede Oogst. Alle drie de delen hebben een climax. Na het lezen van elk deel kom je meer te weten over de levens van de personages. Liefhebbers van boeken weten dat je soms gelijk een band met personages uit een boek hebt, dat is bij dit boek iets minder, omdat de personages iets mysterieus hebben. Ze dragen geheimen met zich mee die voor zowel de lezer als de personages in het boek onbekend zijn. Je komt er in de loop van het verhaal pas achter wie ze écht zijn.  

Wel worden de verhoudingen tussen de personages duidelijk beschreven, zo merk je al snel dat er een gevoel van haat is tussen Jane en haar schoonmoeder. Dit gevoel wordt ook zeker niet onder stoelen of banken gestoken. De twee vrouwen kibbelen aan een stuk door. De dialogen tussen de personages zijn zeker herkenbaar, maar soms ook een beetje vermoeiend. Omdat er alleen maar problemen lijken te zijn. Een stukje humor ontbreekt hier en daar!

Zoals eerder beschreven wordt de schoonheid van de wijngaard tot in detail beschreven. Hierdoor lijkt het bijna alsof je als lezer op een stoeltje tussen de druivenbomen zit, onder het genot van een glaasje heerlijke wijn. Ook maakt Carol Drinkwater veel gebruik van mooie beeldspraak en Franse termen.

De wijngaard wordt met de mooiste verwoordingen beschreven: 'Ze liep verder maar de moestuin met de hoge stenen muren en kwam bij de deur, die op het Noorden uitkeek. De grendel klemde, was roestig en had dringend olie nodig. Erachter lag een jungle van uitgeschoten planten, waarin het zoemde van de insecten.' Zie je het al voor je? Magnifique! Ondanks dat de spanning soms een beetje wegvalt, wil je dit boek toch uitlezen. Je wilt weten hoe het afloopt met de familie Cambon. En dat iets niet altijd is wat het lijkt, is zeker het geval in dit boek.