Recensie: De naam van de wind RECENSIE

‘Het was weer avond. Herberg De Wegsteen lag in stilte gehuld, en het was een stilte in drie delen’. Dit zijn de twee zinnen, waar het eerste deel van ‘De Kronieken van Kvothe’ mee begint. Dit geeft al een mooi beeld van de manier waarop auteur Patrick Rothfuss zijn verhalen vertelt aan de lezer.

Dat Rothfuss naast Engels ook Filosofie gestudeerd heeft, is geen verrassing wanneer je het boek leest. Deze auteur bezit namelijk een beeldende en poëtische manier van schrijven, wat eigenlijk al duidelijk wordt in de proloog van het boek, waar hij de drie delen van de stilte beschrijft. Ook de kaft van het boek met een man naast het profiel van een boom, die uitkijkt over een bewolkt landschap, past hierbij. Dit schept nieuwsgierigheid en zorgt ervoor dat je de gebeurtenissen in het boek gemakkelijk voor kunt stellen. Leuk detail hierbij is, dat Rothfuss ervoor gekozen heeft zijn boek op dezelfde manier te eindigen, door in de Epiloog ook weer terug te grijpen naar de stilte in drie delen.

De personages in ‘De Naam van de Wind’ zijn boeiend en bezitten elk hun eigen bijzondere karaktereigenschappen. Rothfuss heeft hierbij gekozen voor beeldende namen, zoals Kroniekschrijver, Bast en Kvothe. Natuurlijk draait het in het boek voornamelijk om Kvothe. Het verhaal is zo opgebouwd, dat hij terugblikt op zijn leven op de universiteit met behulp van Kroniekschrijver. Kvothe woont nu inmiddels in een afgelegen dorpje en werkt in een herberg. Zijn persoon is met geheimzinnigheid onthuld en voor veel mensen is hij nog altijd een vreemde. 

De wereld waar het verhaal zich afspeelt, vertoont grote gelijkenissen met de huidige wereld. Dit maakt dat ‘De Naam van de Wind’ toegankelijk leesvoer is voor een breed publiek. Je kunt je namelijk als lezer gemakkelijk identificeren met de verschillende personages. Wel bevat het boek diverse magische elementen, waarbij de zoektocht naar ‘De naam van de Wind’ een grote rol speelt. Kvothe beschrijft zijn leven op de universiteit, waarbij hij zijn magische kwaliteiten verder leert ontwikkelen. Dit gaat niet altijd zonder moeilijkheden, wat het boek logisch en geloofwaardig maakt.

Concluderend is dat ‘De Naam van de Wind’ een boek is dat je als fantasyliefhebber gelezen moet hebben. Het verhaal biedt namelijk in 700 pagina’s een toegankelijke, maar magische wereld met intrigerende personages, geschreven in een beeldende en poëtische stijl. Daarbij is het verhaal, dat zich grotendeels op de universiteit afspeelt, aantrekkelijk voor Harry Potter liefhebbers, die behoefte hebben aan iets nieuws in dezelfde stijl.