Recensie: Nedergrim 2 de skyllers RECENSIE

"Eén ding is zeker, Edmond Bals. Als je tegen mij blijft vechten, wordt het je dood." Edmond blijft, na zijn avonturen in het eerste deel van de Nedergrimserie, in contact met De Stem. Het is de stem van de Nedergrim. Het is de stem die niet veel goeds belooft.

Met De Nedergrim maakte Matthew Jobin een moeizame start aan de gelijknamige serie. Nadat Edmond, Tom en Katherine in het eerste deel de Nedergrim ontdekt hadden, kon een vervolgverhaal niet uitblijven. Dit vervolg vindt de lezer in De skyllers, een omvangrijk, spannend maar wederom zeer gekunsteld verhaal.

Jobin start direct midden in het verhaal. Zonder terugblikken of een eenvoudige samenvatting van het eerdere deel te geven, confronteert hij de lezer met de huidige situatie. Katherine wordt dienstmeisje op het kasteel van Alfrick. Haar vader, John, is met Tom op weg naar Tristan en Edmond probeert zijn tovernaarskrachten te vergroten met hulp van meisje Elli. Vervolgens neemt Jobin de lezer mee in een actievol, spannend en avontuurlijk verhaal. Terwijl Tom in de een na de andere oorlogssituatie belandt tijdens zijn zoektocht naar Tristan, lijkt het dorpje van Edmond en Katherine ook niet veilig. Katherine hoort de plannen van heer Wolland: hij wil oorlog voeren met Alfrick en zo de macht krijgen over een heel groot gebied. Daarbij lijkt hij hulp te krijgen van de Skyllers. Het zijn de meest gruwelijke wezens van de Nedergrim. Katherine en Edmond zullen hun krachten moeten bundelen om Alfrick van Wollands plannen te overtuigen en het rijkdom te redden van de ondergang.

De start van De skyllers is aantrekkelijk. Vanaf de eerste bladzijde waant de lezer zich in een wereld vol spanning en oorlog. Jobin doet er alles aan de lezer direct te vermaken. Met een wisselend perspectief vertelt hij de verhalen van Tom, Katherine en Edmond en dat blijkt een goede keuze. Met de wisselingen creëert Jobin diverse open plekken in het verhaal en zorgt daarmee voor extra spanning. Daarbij bezorgt hij de lezer regelmatig informatievoorsprongen, iets wat het verhaal ten goede komt. Bovendien werkt hij alle hoofdpersonen, in tegenstelling tot het eerste deel, vollediger uit. Waar Edmond in deel één overduidelijk het meeste aan het woord was, krijgen Katherine en Tom nu ook meer een stem. Ook de toevoeging van de Elli maakt het verhaal interessant. Haar mysterieuze, soms ronduit onduidelijke verschijning bezorgt menig lezer een gevoel van onraad: is ze nou goed of slecht?

Toch overtuigt De skyllers, ondanks het actievolle verhaal, niet. Het zijn dezelfde perspectiefwisselingen die roet in het eten gooien. Door de wisselingen te combineren met relatief grote tijdsprongen in de afzonderlijke verhalen, creëert Jobin een fragmentarisch geheel waarin de samenhang soms ver te zoeken lijkt. Hij ontneemt de lezer de kans echt in het verhaal te duiken. Daarbij voegt hij een onnodig grote hoeveelheid nutteloze personages toe aan het verhaal, die hij vervolgens allemaal bij naam benoemt én een rol toebedeeld. Een onnodige bemoeilijking van het verhaal. Ook de soms kluchtige verteltrant die Jobin hanteert lijkt het verhaal meer kwaad dan goed te doen.

De skyllers bevat in de kern van het verhaal een goede boodschap. Regelmatig laat Jobin een van zijn personages spreken over het nut en belang van oorlog: “‘De mannen van Elverin oefenen met boogschieten om hun huizen en families te kunnen verdedigen. Want dat is de enige juiste reden om oorlog te voeren.’” Helaas gebruikt Jobin een te lange aanloop om tot de essentie van deze boodschap te komen. Ruim 330 pagina’s lang beschrijft Jobin de aanloop tot de werkelijke oorlog. Hij laat het verhaal tot die tijd voortkabbelen. In het slot maakt hij goed wat in de rest van het verhaal miste. Met een gedetailleerd, lopend verhaal vol filmische fragmenten maakt hij de lezer deelgenoot van de onvermijdelijke oorlog. Op die manier sluit hij een, tot dan toe, tegenvallend verhaal toch nog interessant af. “Oorlog brengt niets dan ellende en verwoesting. Wij mensen hebben al genoeg problemen in deze wereld. Er zelf nog meer veroorzaken is iets voor dwazen.”