Recensie: Lekhoofd RECENSIE

'Toen ik een paar maanden eerder tegen Ayoup zei dat zijn naam naar gestoomde kool smaakte en de zilverblauwe kleur van shampoo had, keek hij mij verward aan.' In Lekhoofd, het debuut van Haro Kraak, maakt de lezer kennis met de bijzondere Noah. Hij kan geluiden proeven en ziet letters en cijfers in kleuren. Wanneer hij zeventien is, zit hij in een rolstoel in een soort kliniek en wordt hij begeleid door ene Feiko. Wat is er met hem gebeurd? Wie is Feiko en waarom zit Noah daar? Het is deze informatie waarmee de lezer op pad gestuurd wordt.

'Ik probeer de som te maken, juf. Maar dan moet ik de cijfers wel eerst in de goede kleur zetten. Ik begrijp niet waarom u dat niet al gedaan had.' Al snel wordt duidelijk dat Noah allesbehalve een doorsnee puber is. Hoewel hij zelf in eerste instantie lang denkt dat de manier waarop hij de wereld beleeft, uiterst gewoon is, ontdekt zijn omgeving het andere. Een ronduit bizarre ontmoeting met medescholier Teun, 'Ik ben de jongen die al ongesteld is geweest. Misschien heb je het gehoord', is het begin van een nog bijzondere vriendschap. Als ware onderzoeker onderwerpt Teun Noah aan allerlei tests en samen proberen ze uit te zoeken wat er met Noah aan de hand is: 'Hij zag ons werk niet als simpel tijdverdrijf – nee, wij dienden een hoger doel.'

Het verhaal in Lekhoofd kenmerkt zich door een aantrekkelijke, vlotte schrijfstijl. Staccato zinnen, zonder al te veel bijzinnen en of beeldspraak domineren het verhaal waardoor het voor eenieder goed te volgen is. Kraak hanteert een hoog verhaaltempo waarbinnen diverse gebeurtenissen de revue passeren. Van het grote onderzoek, tot het faillissement van het bedrijf van Noahs ouders, van het eerste jointje tot de eerste ruzie met Teun; alles lijkt een plaats te krijgen zonder dat het verhaal overvol wordt.

Een bijzondere rol is weggelecht voor Hendrik Marsman. Zowel zijn gedichten als hijzelf als persoon en dichter staan symbool voor Noah, voor zijn aandoening en zijn leven. Kraak verwerkt dit op bijzondere wijze, impliciet en expliciet

Dit alles verpakt Kraak in een verhaal met een uiterst realistisch jasje. Hij beschrijft de zoektocht van Noah, naar zichzelf en zijn aandoening heel precies en geeft daarbij Noahs gevoelens en gedachten alle ruimte. De puberende jongen wordt een open boek voor elke lezer. Daarbij grijpt Kraak de kans in te spelen op herkenbare zaken, om zo onbekende zaken begrijpelijk te maken. Noah blijft een opvallende, bijzondere jongen, vanwege zijn synesthesie, maar lijkt in veel andere opzichten een doorsnee puber.

Helaas zet Kraak dit niet door tot het einde van het verhaal. Naarmate het verhaal vordert, ontwikkelt zich bij Noah een tweede probleem: epilepsie. Waar Lekhoofd bijzonder werd vanwege de onbesproken synesthesie verliest het nu zijn kracht: de focus verschuift naar de epilepsie en Noah lijkt meer en meer een doorsnee puber te worden. Louter losse opmerkingen doen de lezer herinneren aan het feit dat Noah een complex probleem heeft. Echte diepgang en een volledige uitwerking ontbreken. Jammer.

Met een hier en daar snoeihard einde, neemt Kraak met Noah afscheid van zijn lezers. Langzaam krijgt de lezer antwoorden op in het begin gerezen vragen en wordt duidelijk welke vormen Noahs leven aan zal nemen. Helaas blijven vele vragen onbeantwoord. Lekhoofd is een roman met een aantrekkelijk verhaal, dat door de schrijfstijl aantrekkelijk oogt, maar scheurtjes vertoont in de uitwerking. Een prima debuut, maar niet overtuigend.