Recensie: De verlossing van Liesbeth Bede RECENSIE

Het begint allemaal op de dag dat Liesbeth Bede met haar man en twee zoons naar Luttelgeest verhuisd. Het lijkt perfect: een mooi groot nieuw huis in een rustig stadje met aardige mensen. Maar het is toch raar dat het gezin bij aankomst een spandoek aantreft met: "Welkom, Liesbeth Bede". Waarom richtte de makelaar zich bij het verkopen van het huis eigenlijk alleen tot Liesbeth en niet tot haar man? Ook verbaast Liesbeth zich over de nieuwe school van haar zoons. De meisjes krijgen muziekles en Shakespeare, terwijl de jongens rondjes rennen in een ijskoude gymzaal. En wat doen de vrouwen van Luttelgeest iedere vrijdagavond? Liesbeth Bede wordt langzaam ingewijd in de gang van zaken in Luttelgeest. Maar of dit inderdaad het paradijs is waarin ze gehoopt had te gaan wonen...

De verlossing van Liesbeth Bede is de vierde roman van Sophie Zijlstra. Een fascinerend boek over een dorp waarin vrouwen de macht proberen te grijpen ten koste van mannen. Letterlijk, hun streven is namelijk een wereldwijde gynocratie (door vrouwen gedomineerde regeringsvorm) met als ultieme doel het laten uitsterven van mannen. Zelfs woorden die met mannen geassocieerd kunnen worden, zijn verboden: 'pikhouweel', 'knechten' en 'mandarijn'. In Luttelgeest spreken de dames liever over 'mensdarijn'. Klinkt het je nogal bizar in de oren? Gelukkig geldt dat ook voor de hoofdpersoon. Liesbeth is eigenlijk te nuchter voor het absurde plan van de vrouwen van Luttelgeest. Maar haar worsteling met het schrijven van haar nieuwe boek en de doelloosheid van haar bestaan, maken dat ze zich toch laat meeslepen.

Zijlstra bouwt de spanning in De verlossing van Liesbeth Bede steeds verder op. Wat gebeurt daar in Luttelgeest en in hoeverre kan Liesbeth hierin meegaan? Ook haar schrijfstijl intrigeert. Zeer doordacht, herkenbaar en met humor wordt Luttelgeest tot in detail tot leven gebracht. Je ziet de verschillende scènes zo voor je: "De meisjes met lange blonde haren, op Uggs, als eenden achter elkaar, snateren en kwaken." Tegelijkertijd dragen die beschrijvingen bij een de mysterieuze sfeer van het verhaal. Want waarom toch al die details? Zo rijdt Liesbeths buurvrouw Jo niet zomaar in een auto, maar in een Volvo V70, Europa 2.4, vijfcilinder, twintig kleppen en honderdzeventig pk. De kleur: Venetiaans rood dat glimt en neigt naar Garnet Red Metallic. Details waarvan een autoliefhebber (man?) gaat watertanden. Of is de boodschap dat vrouwen hier eigenlijk ook aandacht voor zouden moeten hebben?

Dankzij de bijzondere nieuwe wereldorde die wordt voorgespiegeld en de schrijfstijl ontstijgt De verlossing van Liesbeth Bede het niveau van een verhaal over een ongelukkige huisvrouw. Maar Zijlstra vraagt wel wat van haar lezer. Alleen al door haar hoofdpersoon altijd bij voor- en achternaam te noemen. Ook moet je je over kunnen geven aan het absurde verhaal (voortplanting met behulp van mieren die zichzelf kunnen klonen?) en de eerder genoemde stortvloed van details. De ontknoping is verrassend, maar geeft geen antwoord op de brandende vragen waarmee je als lezer inmiddels hebt. Want: waarom? En soms is dat toch jammer van de moeite.