Recensie: De dieren van het duister RECENSIE

De dieren van het duister gaat direct verder waar het eerste deel, De laatste wilde dieren, is gestopt. Kester is er met zijn vriendin en bondgenoot Polly in geslaagd de laatste dieren naar het huis van zijn vader te loodsen, die een medicijn tegen Het Virus heeft ontwikkeld. Maar dan blijkt dat Polly een kostbaar geheim heeft waar diverse vijanden op uit zijn: een geheim wapen, dat 'de Iris' wordt genoemd.  

Wanneer Penny verdwijnt, zet Kester alles op alles om haar én die geheimzinnige Iris terug te vinden. Hij ontdekt dat er onder de grond een duistere wereld vol verborgen dieren is, dieren die zich tegen de mens hebben gekeerd en uit zijn op wraak. Met de hulp van zijn trouwe roedel gaat Kester de strijd aan.

Piers Torday weet de lezer direct weer mee te slepen in de strijd van de 12-jarige Kester om de laatste dieren op aarde te redden. De inhoud doet de titel eer aan: dit boek is een stuk duisterder dan het eerste deel. Kester komt telkens in onverwachte en gevaarlijke situaties terecht en weet zich daar telkens op verrassende, maar soms ongeloofwaardige manieren uit te redden. Kester is een intrigerend personage omdat hij niet met mensen kan praten – maar wel met dieren – en hij eerder een antiheld is dan een dappere strijder. Zijn onvermogen tot spraak leidt echter geregeld tot lange overpeinzingen, wat hier en daar de vaart uit het verhaal haalt.

Kesters slachtofferrol wordt uiteindelijk lichtelijk irritant, pas op het eind komt hij echt zelf in actie, waardoor je als lezer erg nieuwsgierig wordt naar het volgende en laatste deel van de trilogie.  

Piers Torday won met dit boek de Guardian Children's Fiction Prize in 2014. De dieren van het duister is een spannende fantasyroman over dieren, vriendschap en vertrouwen voor kinderen vanaf 10 jaar. 3 hartjes!